مقایسه تاثیرات ترکیبات نیتراته، نیتریتی و آمونیوم بر مراحل مختلف زندگی آبزیان

گسترش آلودگی ترکیبات نیترات، نیتریت و آمونیوم در آبها مسمویت حاد یا نیمه حادی را در ماهیان به خصوص بچه ماهیان ایجاد می کند و در کوتاه مدت و بلندمدت با توجه به غلظت آن باعث ایجاد اختلال در فعالیت های فیزیولوژیک و موجب مرگ و میر ناشناخته می شود. سیستم ایمنی اغلب آبزیان پرورشی تحت تاثیر این آلودگی ها به خطر می افتد. اصلی ترین واکنش سمی نیترات در آب به دلیل تبدیل عناصر حامل اکسیژن به اشکالی هستند که قادر به حمل اکسیژن نیستند. سمیت نیترات بر حیوانات آبزی از جمله آبزیان زینتی با افزایش غلظت نیترات و زمان در معرض قرار گرفتن افزایش می یابد. در مقابل، سمیت نیترات ممکن است با افزایش اندازه بدن، افزایش شوری آب و سازگاری با محیط زیست کاهش یابد. حیوانات آب شیرین به نظر می رسد، حساسیت بیشتری از حیوانات دریایی نسبت به نیترات دارند. غلظت نیترات درحدود 10 میلی گرم حداکثر میزان برای آب آشامیدنی براساس فدرال آمریکا می تواند اثرات منفی، حداقل در بلندمدت در معرض قرار گرفتن، بی مهرگان آب شیرین، ماهی و دوزیستان اثر بگذارد. سطح ایمن زیر این میزان غلظت نیترات برای محافظت حیوانات آب شیرین حساس به آلودگی نیترات توصیه می شود. علاوه براین، سطح حداکثر 2 میلی گرم برای محفاظت حساس ترین گونه های آب شیرین مناسب خواهد بود. در مورد حیوانات دریایی، سطح حداکثر 20 میلی گرم به طور کلی قابل قبول است. با این حال، در اوایل مراحل رشد و نمو برخی از بی مهرگان دریایی که به غلظت نیترات پایین سازگار شده اند، ممکن است بیشتر در معرض نیترات قرار گیرند.