مقایسه تاثیر ده هفته تمرین هوازی با شدت بالا و متوسط بر مقادیر پلاسمایی ICAM-I و VCAM-I در پسران چاق 13 تا 15 سال

بیان مولکول های چسبان مانند مولکول چسبان بین سلولی-1 (ICAM-I) و مولکول چسبان عروقی-1 (VCAM-I) در افراد چاق می تواند باعث افزایش بروز آترواسکلروز و بیماری های قلبی شود. هدف مطالعه حاضر مقایسه ده هفته تمرین هوازی با شدت بالا و متوسط بر مقادیر پلاسمایی ICAM-I و VCAM-I پسران چاق بود.

جامعه آماری پژوهش حاضر، دانش آموزان پسر چاق با دامنه سنی 13 تا 15 سال شهرستان بهارستان هستند. نمونه آماری تحقیق حاضر شامل 36 دانش آموز پسر چاق (با میانگین سنی 0/69±13/4، قد 7/88±163/06 سانتی متر و وزن 8/42±85/72 کیلوگرم) بود که به صورت تصادفی به سه گروه شامل آزمایش با شدت بالا (دوازده نفر)، آزمایش با شدت متوسط (دوازده نفر) و گروه کنترل (بدون آزمایش) (دوازده نفر) تقسیم شدند. برنامه آزمایشی شامل ده هفته با شدت 50 تا 65 درصد (شدت متوسط) و 70 تا 85 درصد حداکثر ضربان قلب (شدت بالا)، سه جلسه در هفته اجرا شد. نمونه های خونی 48 ساعت قبل و بعد از آخرین جلسه آزمایش جمع آوری شد. ICAM-I و VCAM-I به روش الایزا سنجیده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 و آزمون واریانس دوطرفه با اندازه گیری دوراهه انجام شد.

نتایج نشان داد درصد چربی بدن و وزن به دنبال تمرین با شدت بالا و متوسط کاهش معناداری داشت (05/p <0). حداکثر اکسیژن مصرفی به دنبال تمرین ورزشی افزایش معناداری داشت (05/p <0). مقادیر پلاسمایی ICAM-I در گروه آزمایش با شدت بالا در مقایسه با آزمایش با شدت متوسط کاهش معناداری مشاهده نشد. مقادیر پلاسمایی VCAM-I کاهش معناداری در گروه آزمایش با شدت بالا در مقایسه با گروه آزمایش با شدت متوسط و کنترل داشت (05/p <0).

به نظر می رسد شدت تمرین ورزشی از راه کاهش وزن و شاخص توده بدنی و افزایش حداکثر اکسیژن مصرفی به کاهش مقادیر پلاسمایی ICAM-I و VCAM-I منجر شد.