ارتباط میان تاب آوری و فرسودگی آکادمیک اعضاء هیئت علمی

 فرسودگی آکادمیک از عوامل کاهش بهره وری است و تاب آوری از استراتژی های مقابله با  استرس های شغلی و فرسودگی است. این مطالعه با هدف بررسی وضعیت فرسودگی آکادمیک و تاب آوری و رابطه بین این دو در استادان دانشکده دندانپزشکی انجام گرفت .

این مطالعه توصیفی- همبستگی در سال 1394 انجام شد. 81 نفر از اعضای هیات علمی دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه های اصلاح شده فرسودگی آکادمیک و تاب آوری مبتنی بر پرسشنامه های استاندارد فرسودگی شغلی مسلش و مقیاس اصلاح شده تاب آوری کانر و دیویدسون جمع آوری شد. داده ها با آزمون های t، آنالیز واریانس یک طرفه و همبستگی در سطح معنی داری 0/05، تحلیل شدند.

 یافته ها:

میانگین نمره کل فرسودگی آکادمیک 14/99 ± 48/68 بود. اکثر اعضای هیات علمی، در بعد خستگی عاطفی در طبقه کم (53 نفر)، در بعد کفایت شخصی در طبقه شدید (80 نفر) و در بعد مسخ شخصیت در طبقه شدید (52 نفر) قرار داشتند. 79 نفر (97/5 درصد) قدرت تاب آوری بالا و  2 نفر (2/5 درصد) تاب آوری پایینی داشتند. بین تاب آوری و فرسودگی آکادمیک در ابعاد خستگی هیجانی (0/48-=r) و مسخ شخصیت (0/36-=r)، ارتباط معکوس و معنادار و در بعد کفایت شخصی ارتباط مستقیم و معنادار وجود داشت (0/67-=r). .

نتیجه گیری:

تاب آوری فرد را در مدیریت استرس و پیشگیری از فرسودگی آکادمیک توانمند می کند. لذا آموزش شیوه های خودمراقبتی در ابعاد روانی، فیزیکی، معنوی، هیجانی، ارتباطی و حرفه ای، با تشکیل کارگاه ها و همایش ها، حمایت علمی، روانی و توانمند سازی تخصصی و حرفه ای اساتید ضروری است .