تاملی بر جایگاه حق برتوسعه پایدار با رویکرد به نقش دولت ها

توسعه ی پایدار، که بازگویی نوعی دیدگاه «نیو مالتوسی» است، دربرگیرنده ی رویکردی از بهره مندی از محیط زیست است که اولا با استفاده از منابع، محیط زیست، پیوستگی و پایداری را حفظ نموده باشد.ثانیا با قابلیت تجدید پذیری، بهره مندی و بهره برداری از آن منبع، ظرفیت محیط زیست و آن منبع برای تولید همان سطح از برداشت، هم به لحاظ کمی و هم به لحاظ کیفی در آینده حفظ گردد.مفهوم پایداری، مفهومی پویا است.پایداری اساسا به معنی« ثبات تعادل در طول زمان» است. تعادل تنها در صورتی می تواند حاصل شود که تمام نیروهای برهم زننده ی تعادل حذف شوند یا نیروهای مخالف بر خنثی کردن آن بپردازند. به علاوه درپایداری، نیاز به رهیافت کلی نگرانه است. همان طور که جزییات را مورد نظر قرار می دهد به کل نیز توجه نماید. از طرفی پایداری دلالت بر « نگهداری منابع و ثروت ها توسط هر نسل یا هر سطح از توسعه ی انسانی». در حقیقت نوع نظام حاکم در قالب ارتباط دولت و مردم بر میزان و گستره ی توسعه ی پایدار در آن نظام نقش به سزایی را ایفا می نماید.