مولفه های معنایی واژه «فرح» در گفتمان قرآن کریم با تاکید بر روابط هم نشینی

یکی از مهم ترین محورهای پژوهش قرآنی، کشف و تبیین دقیق معانی آیات و گزاره های متشابه است و فهم و دریافت معانی آیات قرآن، بدون شناخت و درک معانی واژگان، ممکن نیست؛ بررسی روابط هم نشینی ساخت های مختلف یک واژه به تدوین چارچوبی روشن برای معنای غالبی این ساخت ها می پردازد، باتوجه به چنین ضرورتی، پژوهش پیش رو با استفاده از روش توصیفی، تحلیلی و بهره گیری از آیات و روایات و تفاسیر امامیه، ضمن بررسی هم نشین ها و ارتباط واژه «فرح» با واژگانی همچون «اتی»، «سوء»، «فضل»، «نصر» و تحلیل محتوای آن ها و سیاق آیاتی که واژه «فرح» در آن ها استعمال شده به تبیین معنای فرح، جایگاه آن در قرآن کریم، مفاهیم مرتبط با آن و استخراج وجوه معنایی آن از قرآن کریم پرداخته است، نتایج پژوهش حاکی از آن است که در قرآن کریم، باتوجه به سیاق آیات، مفهوم فرح دو معنای متفاوت دارد، «فرح» به معنای خوشی در هم نشینی با واژگانی همچون «اتی» و «سوء» بیان کننده لذت های زودگذر و غالبا نتیجه خواسته های انسانی است؛ اما «فرح» به معنای بهروزی در هم نشینی با واژگانی همچون «فضل» و «نصر» و درنتیجه نیاز انسان، شکل گرفته و بر برخورداری از ارزش های والای انسانی در پرتو ارتباط با خالق هستی و داشتن معنا و هدف در زندگی دلالت دارد.