بررسی و تحلیل عوامل موثر در بهبود پیاده روی با رویکرد آسایش و امنیت شهروندان

شهرها در گذشته از قابلیت پیاده مداری بالایی برخوردار بوده و پیاده روی به عنوان اصلی ترین الگوی جابه جایی مردم محسوب می شده است. امروز با توجه به تحولات مختلف در حوزه فناوری و افزایش ماشین، این موضوع کاهش یافته است. در این زمینه عوامل و شاخص هایی گوناگونی تاثیرگذار هستند که شناخت و تحلیل آنها در راستای بهبود پیاده روی موثر است. هدف این پژوهش بررسی و تحلیل عوامل موثر در بهبود پیاده روی در بافت تاریخی منطقه هشت شهر شیراز است. روش پژوهش توصیفی-تحلیلی است. جامعه آماری پژوهش را شهروندان منطقه هشت شهر شیراز تشکیل داده که 35727 نفر بوده اند. بر اساس فرمول کوکران حجم نمونه 384 نفر محاسبه شد. ابزار پژوهش پرسش نامه بوده است. نتیجه آزمون تی تک نمونه ای نشان می دهد که هر چهار شاخص پیاده روی در سطح کم تر از 05/0 معنادار بوده اند. بررسی اختلاف میانگین شاخص کالبدی (605/0-)، شاخص کاربری و فعالیت پیاده روی (575/0-)، شاخص آسایش و راحتی پیاده روی (318/0-) و شاخص زیست محیطی پیاده روی (786/0-)، نشانگر وضعیت نامناسب این شاخص ها در منطقه هشت شیراز است. هم چنین نتیجه رگرسیون خطی نشان می دهد شاخص آسایش و راحتی 20 درصد، شاخص کاربری و فعالیت 16 درصد، شاخص کالبدی 9 درصد و شاخص زیست محیطی 8 درصد از تغییرات متغیر وابسته (بهبود پیاده روی) را تبیین می کند و در این زمینه می توانند تاثیرگذار باشند. نتیجه آن که  آسایش و راحتی، فعالیت ها و کاربری ها، محیط زیست و شاخص کالبدی در زمینه پیاده روی موثر هستند.