خاستگاه های خسارت معنوی ناشی از کودک همسری در فقه امامیه و حقوق موضوعه ایران

کودک همسری از دیرباز یکی از موضوعات بحث برانگیز علوم مختلف، از جمله فقه و حقوق، بوده است و در جوامع و دوره های زمانی گوناگون مواجهه های متفاوتی به فراخور آداب و رسوم و سنت ها با این پدیده صورت گرفته است. فارغ از موضوع شناسی، مجازبودن یا نبودن، جرم انگاری شدن یا نشدن این مسیله، کودک همسری به معنای به ازدواج درآمدن کودکان نابالغ است. این پدیده می تواند موجب ورود خسارات معنوی به کودک شود. خاستگاه های این خسارات ممکن است از جانب ولی یا زوج و زوجه باشد. این تحقیق با روش توصیفی تحلیلی و با مطالعه متون فقهی حقوقی با هدف شناسایی خاستگاه های خسارت معنوی ناشی از کودک همسری صورت گرفته است. یافته های تحقیق حاکی از آن است که «رعایت نشدن مصلحت کودک از جانب ولی»، «استمتاعات عام از کودک»، «استمتاع خاص از کودک و ازاله بکارت وی توسط زوج» و بعضا «اصل تزویج کودک» از مهم ترین خاستگاه های خسارات معنوی ناشی از کودک همسری است که در طول تحقیق این خاستگاه ها و چگونگی ورود خسارات معنوی ناشی از آن، از منظر فقهی و حقوقی، بررسی شده است.