کاهش التیام زخم و سرکوب شدید بیان mRNA MMP-9 پس از تجویز کوتاه مدت گلوکوکورتیکوئیدهای موضعی مختلف یا NSAID ها در یک مدل پرندگان با ضایعات قرنیه

پیشینه: ضایعات قرنیه از جمله بیماری های مهم چشمی در پرندگان محسوب می شود. نتایج کوتاه مدت استفاده از داروهای ضد التهاب در ضایعات قرنیه پرندگان به خوبی توصیف نشده است. این مطالعه اثرات داروهای مختلف ضد التهاب را در بهبود ضایعات قرنیه ناشی از سوختگی قلیایی در مرغ های تخمگذار به عنوان مدلی برای پرندگان ارزیابی می کند. مرغان تخمگذار بالغ به طور تصادفی به 7 گروه (15 عددی) به شرح زیر تقسیم شدند: 1. کنترل منفی (طبیعی) (NC)، و 2. کنترل مثبت (PC) با ضایعه قرنیه تجربی، 3 تا 7. پرندگان با ضایعه قرنیه تحت درمان با قطره چشمی دگزامتازون، فلویورومتولون، پردنیزولون، کتورولاک یا دیکلوفناک هر 6 ساعت (QID) به مدت 5 روز متوالی. در پایان آزمایش، بهبودی مناسبی در گروه PC بر اساس سطح ضایعه مشاهده شد، در حالی که اندازه ضایعات در گروه های تحت درمان از نظر آماری نسبت به پرندگان گروه PC بیشتر بود (p < 0.05). اگرچه تفاوت معنی داری بین گروه ها مشاهده نشد، پرندگان تحت درمان با کتورولاک، دیکلوفناک یا فلویورومتولون نمره های هیستوپاتولوژیک بالاتری برای بسیاری از پارامترهای مورد سنجش نسبت به سایر گروه ها دیگر داشتند. میزان فاکتور نکروز تومور-آلفا (TNF-α) و فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) در بافت قرنیه گروه های مختلف از نظر آماری یکسان بود. بیان mRNA ماتریکس متالوپروتییناز-9 (MMP-9) در گروه PC در مقایسه با پرندگان NC دو و نیم برابر افزایش یافت. با این حال، پرندگانی که با داروهای ضد التهاب تحت درمان قرار گرفتند هیچ بیان قابل شناسایی از mRNA MMP-9 را نشان ندادند. نتیجه گیری: پنج روز تجویز موضعی داروهای ضد التهاب غیر استروییدی (NSAIDs) یا گلوکوکورتیکوییدها (GCs) با سرکوب بیان mRNA MMP-9 در بافت قرنیه و نیز اثرات مخرب بر ترمیم زخم در مرغان تخمگذار با زخم های قرنیه ناشی از سوختگی قلیایی همراه است.