درآمدی بر رویکرد بلاغی معصومان در تفسیر قرآن

امامان معصوم علیهم السلام مفسران حقیقی قرآن کریم به شمار میروند که جایگاه و نقش محوری در تبیین، ترویج و گسترش فرهنگ قرآنی و آموزه های آن دارند. از آنجا که فهم معانی آیات به عوامل مختلفی از جمله توجه به مباحث بلاغی آن وابسته است، بی تردید دقت نظر و کاوش در دیدگاه های بلاغی اهل بیت علیهم السلام در تبیین معنای آیات از اهمیت به سزایی برخوردار است. اندیشمندان شیعه از دیرباز تلاشهای گستردهای در فهم روایات تفسیری و گونه شناسی و روش شناسی آن انجام دادهاند. مقاله حاضر بر آن است تا به هدف تبیین گستره سطح تحلیل آیات توسط معصومان (ع)، یکی از ابعاد روشی آن ها که اهتمام به معناشناسی ساختاری آیات، اسلوبهای بیانی و آرایه های بدیعی است را بکاود. نتیجه پژوهش حاضر یابش نظام فکری معصومان (ع) در معناشناسی ساختاری گزاره های قرآنی و روشن سازی لایه ها و سایه های درونی با تکیه بر اغراض بلاغی ساخت ها و اجزای درونی آن، اهتمام به فنون مجاز، استعاره و کنایه و زیبایی شناسی آیات با سنجه محسنات بدیعی است.