مقایسه اثربخشی تلفیق روش سیستمی ساختاری با روش راه حل محور برتعارضات زناشویی، مرزها و مثلث سازی زوجین شهر اصفهان

این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی تلفیق روش سیستمی ساختاری با روش راه حل محور با روش سیستمی بر تعارضات زناشویی، مرزها و مثلث سازی زوجین شهر اصفهان انجام شد.

پژوهش از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه آزمایش و گواه بود. جامعه آماری کلیه زوجین متاهل و دارای تعارض شهر اصفهان در سال 98-99 بود که از بین آنان نمونه ای 30 زوج به شکل در دسترس انتخاب شدند و به طور غیرتصادفی نیز در سه گروه آزمایش و یک گروه گواه (هر گروه ده زوج) قرار گرفتند. ابزارهای اندازه گیری عبارت بودند از مقیاس تعارضات زناشویی (ثنایی و همکاران(1375) ومرزها و مثلث سازی (دهقانی و یوسفی، 1398). هر سه گروه پژوهش سه بار قبل، بعد و پیگیری 45 روزه در معرض ارزیابی توسط ابزارهای پژوهش قرار گرفتند. در حالیکه که گروه گواه در لیست انتظار قرار داشت گروه آزمایش روش (تلفیق روش سیستمی ساختاری با روش راه حل محور) را دریافت کردند. داده های گردآوری شده به کمک آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (تحلیل واریانس با اندازه های تکراری و آزمون تعقیبی توکی تحلیل) شدند.

 نتایج نشان داد هر دو روش بر بهبود تعارضات زناشویی (29/178=F و 01/0>P)، مثلث سازی (612/5=F و 01/0>P)و مرزهای خشک (29/178=F و 01/0>P) مرزهای منعطف (67/905=F و 01/0>P) و مرزهای بی بندوبار (15/202=F و 01/0>P) اثر معنادار داشته اند نتایج آزمون توکی نشان داد که اثر بخشی روش تلفیقی از روش سیستمی بر متغیرهای وابسته اثربخش تر است و مقایسه زوجی نشان داد نتایج در مرحله پیگیری پایدار بوده اند.

با توجه به نتایج حاضر می توان گفت می توان برای بهبود تعارضات زناشویی، مثلث سازی و ابعاد مرزها از این روش تلفیقی بهره گرفت.