اپی ژنتیک و نقش آن در اختلالات آلرژی و خودایمنی

اپی ژنتیک به عنوان تغییرات و اصلاحات ارثی رخ داده در بیان ژن، بدون تغییر واقعی در توالی DNA ژنی، تعریف می شود. اصلاحات اپی ژنتیکی شامل تغییرات بیوشیمیایی کروماتین، DNA یا هیستون ها هستند که از نظر عملکردی به هم مرتبط می باشند، اما توالی نوکلیوتیدی ژنوم را تحت تاثیر قرار نمی دهند.

در پایگاه های داده ای Pubmed و Google scholar در بازه زمانی 20 سال اخیر با استفاده از واژه های کلیدی “Epigenesis, Autoimmune Diseases and allergic disease” جستجو صورت گرفت و نتایج به وسیله نویسندگان مورد بررسی و تجزیه وتحلیل قرار گرفت.

یافته ها: 

بیماری های آلرژیک و خودایمنی مانند آسم، مولتیپل اسکلروزیس (MS)، لوپوس (SLE) یا آرتریت روماتویید (RA) به دلیل پاسخ ایمنی نامناسب نسبت به آلرژن های خارجی بی خطر (بیماری آلرژیک) یا علیه آنتی ژن های خودی بدن (بیماری خودایمنی) ایجاد می شوند. مکانیسم های اپی ژنتیک اخیرا بسیار مورد بررسی قرار گرفته اند، زیرا این مکانیسم ها تحت تاثیر محیط بوده و می توانند به شیوه ای مشابه پلی مورفیسم روند بیماری ها را تغییر دهند. اصلاحات اپی ژنتیکی اثرات مختلف محیطی بر ژنوم را تحت تاثیر قرار می دهند یا تحت تاثیر محیط قرار می گیرد. همچنین اپی ژنتیک می تواند در برابر فرآیندهای آلرژی و خود ایمنی محافظت ایجاد کند و هم ممکن است آنها را افزایش دهد.

نتیجه گیری: 

تغییر در الگوهای متیلاسیون DNA ممکن است استعداد ابتلا به بیماری را قبل از شروع آن پیش بینی کند و یا با عدم واکنش به مواد حساسیت زا و خود ایمنی ارتباط داشته باشد. رویکردهای نوین فناوری مانند ویرایش اپی ژنتیک و DNAzymes مسیرهای جدیدی را برای درمان بیماری های آلرژیک و خود ایمنی فراهم می کند. تغییرات اپی ژنتیک به واسطه سبک زندگی ناسالم، فشارهای محیطی و آسیب های روانی اجتماعی می توانند از طریق DNA به نسل های بعدی انتقال پیدا کنند.