تحلیل نظریه نسبیت زبانی در پرتو شواهد جامعه شناختی و مردم شناختی

زبان تنها ابزار ارتباطی نیست بلکه در مسیر تکامل خود به بنیانی اجتماعی و فرهنگی تبدیل شده است که حاوی امکانات و محدودیت هایی برای شناخت، برقراری و جهت دهی به مناسبات اجتماعی و حقوقی و فرهنگی است. در این بررسی این امکانات زبان و محدودیت های آن را در پرتو دیدگاه نظریه نسبیت زبانی به بوته تحلیل نهاده ایم تا در پرتو شواهدی از حوزه جامعه شناسی و مردم شناسی زبان به بررسی ادعای این نظریه مبنی بر تاثیر زبان بر جهان بینی، روابط اجتماعی و فرهنگی و جهت گیری شناختی گویشوران آن بپردازیم. نظریه نسبیت زبانی بوسیله «زبان - جامعه» شناسانی چون ادوار ساپیر و بنجامین لی ورف پایه ریزی شده و مدعی است که سمت و سوی اندیشه، شناخت، طبقه بندی اشیا و امور، جهان بینی، داوری و استدلال در مقوله های طبیعی، زیستی، اجتماعی، حقوقی و فرهنگی تحت تاثیر ساختار و محتوای عناصر زبانی گویشوران آن قرار می گیرد. در بررسی حاضر ادعای یاد شده این نظریه با توجه به شواهدی از حوزه جامعه شناسی و مردم شناسی زبان مورد بررسی قرار گرفته است.