نسبت سنت و مدرنیسم و بازتاب آن در عرصه سیاست و حکومت از منظر سید حسین نصر

منظور نصر از سنت، قوانین و نوامیسی است که از مبداء الهی جاری شده، فارغ از حیث زمان و مکان بوده، با رسم، عادت و هرآنچه رنگ و معنای کهنگی و فرسودگی را به ذهن متبادر می کند، متفاوت است. سنت به این معنا، رو در روی مدرنیسم به عنوان نظامی فلسفی و اومانیسم مترتب بر آن قرار میگیرد که حقیقت مطلق را نه از سوی خدا بلکه در سطحی انسانی مطرح می کند. مقاله در صدد پاسخ به دو پرسش می باشد. نخست، نسبت سنت و مدرنیسم براساس نسب چهارگانه منطقی از منظر نصر کدام است؟ دوم، بازتاب اندیشه وی در عرصه ی سیاست و حکومت چگونه است؟ به ترتیب سوالات مذکور، دو فرضیه قابل طرح می باشد. اولا، نسبت سنت و مدرنیسم، تباین است. درثانی، بازتاب اندیشه نصر در عرصه ی سیاست و حکومت، بنیادگرایی به معنای نامتعارف آن است. روش تحقیق توصیفی تحلیلی است که با گردآوری داده ها از طریق منابع اسنادی و کتابخانه ای تدوین شده است. نتایج نشان از آن دارد که  سنت و مدرنیسم از لحاظ پارادایمیک با هم تفاوتی بنیادین دارند و از دل سنت در عرصه ی سیاسی تنها حکومتی سنتی و بنیادباور بیرون خواهد آمد ولی به معنای نامتعارف آن.