واکاوی ماهیت کارویژه اصول 77 و 125 قانون اساسی و تصویب کنوانسیون های بین المللی در حقوق ایران

در طول تاریخ، جهت ایجاد تعامل و ارتباط بین حکومت و امپراطوری‌های باستان، رسوم خاصی برقرار بوده است. این رسوم شامل فرستادن پیک به صورت سواره یا پیاده که معمولا با یک درفش سفید که حاکی از پیک یا حاوی پیام بوده، انجام می‌شد. این روش که در قلمرو یک امپراطوری یا سرزمین دیگر بود و آغاز مذاکره را نشان می‌داد، در ادبیات حقوق بین‌الملل دارای شیوه ارتباطات و یک آیین ویژه است تا جایی که این شیوه ارتباطات در کنوانسیون حقوق معاهدات 1969 وین به شکل یک آیین و پروسه بین‌المللی ذیل عنوان حقوق بین‌الملل تدوین شد. در ماده 9 قانون مدنی ایران نیز منصوص است معاهداتی که ایران با دیگر کشورها منعقد می‌نماید، بعد از گذراندن یک روند قانونی، در حکم قانون بوده و قابل اجرا می‌باشند. همان‌طور که مستحضرید به لفظ قانون در ماده مشارالیه تصریح شده که اشاره به اصول 77 و 125 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران دارد؛ لذا در این مقاله، به کارویژه اصول یادشده و این‎که اساسا یک معاهده و کنوانسیون بین‌المللی به چه سیاقی در قانون داخلی پذیرفته می‌شود، نگاهی خواهیم داشت. این‎که قانون‌گذار ایرانی چه معاهداتی را مورد پذیرش قرار داده و آیا این معاهدات در قانون داخلی شکل اجرایی و ضمانت اجرای کافی دارند یا خیر و این‌که نحوه انجام آن‌ها به چه صورت است و آیا این مقرره تاثیری بردیگر قوای سه‌گانه جمهوری اسلامی ایران دارد یا خیر؟