تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر کارآمدی هیجانی بر نظام شناختی معیوب (عدم تحمل بلاتکلیفی و اجتناب تجربه ای) و تحمل پریشانی پرستاران مضطرب

باتوجه به تاثیر شناخت های معیوب بر ایجاد اضطراب و نقش آسیب پذیری هیجانی پرستاران در کیفیت ارایه خدمات درمانی، هدف این پژوهش تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر کارآمدی هیجانی بر نظام شناختی معیوب (عدم تحمل بلاتکلیفی، اجتناب تجربه ای) و تحمل پریشانی پرستاران مضطرب بود.

روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری دوماهه همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری را تمام پرستاران بیمارستان های چمران و حضرت رسول (ع) شهر فردوس در سال 1398 تشکیل دادند. پنجاه پرستار داوطلب دارای اضطراب وارد پژوهش شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها، پرسشنامه اضطراب بک (بک و استیر، 1991)، پرسشنامه پذیرش و عمل (اجتناب تجربه ای)-نسخه دوم (بوند و همکاران، 2011)، مقیاس عدم تحمل بلاتکلیفی (فرستون و همکاران، 1994) و مقیاس تحمل پریشانی (سیمونز و گاهر، 2005) به کار رفت. جلسات درمان مبتنی بر کارآمدی هیجانی در هشت جلسه طی دو ماه صرفا برای گروه آزمایش ارایه شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در نرم افزارSPSS نسخه 25 صورت گرفت. سطح معناداری آزمون ها 0٫05 در نظر گرفته شد.

نتایج نشان داد، اثر گروه برای اجتناب تجربه ای (0٫047=p) و تحمل پریشانی (0٫001>p) معنادار بود؛ اما برای عدم تحمل بلاتکلیفی معنادار نبود (0٫100=p)؛ همچنین اثر زمان و اثر متقابل زمان و گروه برای سه متغیر مذکور معنادار بود (0٫001>p). به علاوه، در گروه آزمایش برای هر سه متغیر بین مراحل پیش آزمون با پس آزمون و پیش آزمون با پیگیری تفاوت معنادار مشاهده شد (0٫001>p)؛ اما بین مراحل پس آزمون و پیگیری، در متغیرهای اجتناب تجربه ای (0٫100=p)، تحمل پریشانی (0٫370=p) و عدم تحمل بلاتکلیفی (0٫610=p) تفاوت معناداری دیده نشد.

براساس یافته های این پژوهش، درمان مبتنی بر کارآمدی هیجانی می تواند به عنوان مداخله ای به هنگام بر کاهش اجتناب تجربه ای، کاهش عدم تحمل بلاتکلیفی و نیز افزایش سطح تحمل پریشانی پرستاران مضطرب موثر باشد؛ ازاین رو می توان از این مداخله در مراکز درمانی و بهداشتی بهره برد.