تبیین الگوی مطلوب مدیریت استعداد به منظور بهینه سازی برنامه ریزی شغلی در نداجا

هدف این پژوهش، ارایه مدلی به منظور ارتقاء مدیریت استعداد در راستای بهینه سازی برنامه ریزی شغلی در نداجا می باشد. روش پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی و از نظر نحوه جمع آوری اطلاعات توصیفی از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری مشتمل بر تعداد 186 نفر از مدیران سطوح عالی، میانی و عملیاتی ستاد نیروی دریایی راهبردی ارتش جمهوری اسلامی ایران است. حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران و از طریق نمونه گیری خوشه ای، تعداد 125 نفر محاسبه شده است. این پژوهش، مطالعه ای کمی است که در آن جمع آوری داده ها از طریق پرسشنامه محقق ساخته صورت گرفته است. روایی صوری و روایی محتوایی ازطریق جمع بندی نظرات خبرگان مورد بررسی و تایید قرار گرفته و همچنین روایی سازه از طریق اجرای تحلیل عاملی اکتشافی صورت پذیرفته و پایایی پرسشنامه نیز به استناد آزمون آلفای کرونباخ (بیش از 0.7) مورد تایید است. داده ها با استفاده از مدل معادلات ساختاری و نرم افزارهای SPSS و Smart PLS مورد تحلیل قرار گرفته اند. نتایج حاصله حاکی از تاثیر معنادار مدیریت استعداد بر برنامه ریزی شغلی در نداجا بوده و همچنین تاثیر معنادار متغیر مدیریت استعداد بر تمامی متغیرهای زیر مجموعه برنامه ریزی شغلی است. لذا مهارت های ارتباطی مورد نیاز با توجه به سطح و عملکرد مورد نیاز کارکنان در یگانهای عملیاتی، ستادی، آموزشی و مهارت های مرتبط با خلاقیت از قبیل جسارت در تفکرات نو، حل مسایل ذهنی، چرا پروری و ریسک پذیری کنترل شده و همچنین مشخص نمودن مسیر شغلی و مهارت های مورد نیاز و ابلاغ آن به کارکنان در بدو ورود به نداجا بسیار مورد اهمیت بوده و باید مدنظر قرار گیرد.