ارائه الگوی پیامدهای فردی بی تفاوتی سازمانی در نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران

عدم رضایت و عدم احساس تعلق و وفاداری کارکنان به سازمان، تاخیر، غیبت و ترک سازمان را به همراه دارد که علاوه بر هزینه های متعدد، در روحیه سایر کارکنان نیز تاثیر می گذارد. هدف پژوهش حاضر، شناسایی پیامدهای فردی بی تفاوتی سازمانی در نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران بوده است.

این پژوهش از نوع پیمایشی بوده که از نظر نوع هدف، کاربردی و از نظر نحوه گردآوری داده ها، توصیفی و از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری آن شامل کلیه کارکنان نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران که در رسته انتظامی تهران به صورت تمام وقت مشغول به فعالیت هستند، جمعا 7000 نفر، بود. با استفاده از معادله کوکران، تعداد نمونه آماری برابر با 365 نفر ارزیابی شد. برای گردآوری اطلاعات از پرسشنامه محقق ساخته که مشتمل بر 66 گویه بود، استفاده شد که روایی صوری و محتوایی آن به تایید 30 تن از متخصصین رسید و پایایی آن در یک آزمون مقدماتی با 30 آزمودنی برای تمامی متغیرهای مورد بررسی بالاتر از 0.7 به دست آمد که در حد قابل قبولی می باشد. برای تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی و استنباطی (آزمون رگرسیون در نرم افزار SPSS) استفاده شد.

یافته ها نشان داد که بی تفاوتی سازمانی تا حد بسیار زیادی متاثر از ویژگی های دموگرافیک بوده و دارای پیامدهای معنی دار فردی در سازمان می باشد.

بی تفاوتی سازمانی می تواند منجر به فرسودگی شغلی، کاهش کیفیت زندگی، کاهش رفتار شهروندی، عدم حس تعلق و دلبستگی