سرکوب معنی در رمان بازمانده روز کازو ایشیگرو: مغالطه قصدی خودش یک مغالطه است: نقدی بر مقاله «مغالطه قصدی» ویمست و بیردزلی

این تحقیق در تلاش است تا اشتباهات مقاله «مغالطه قصدی» از ویمست و بیردزلی را بررسی کند. این دو منتقد نقد نویی بر این باورند که قصد نویسنده نباید هنگام ارزیابی متن در نظر گرفته شود، چون قصد نویسنده نه موجود است و نه مطلوب. این تحقیق دو مورد از ادعاهای این دو تن را زیر سوال می برد: اول اینکه قصد نویسنده مجزا از معنای متنی است و دوم اینکه قصد نویسنده عاملی شخصی و بیوگرافیکی است در حالی که شعر عمومی است. این مقاله برای رد کردن ادعای آن ها از مفهوم معنای زبانی ای. دی هیرش استفاده می کند. معنای زبانی نوعی از شی قصدی است که هیرش آن را هم معنی با معنای متنی می داند. این مطالعه از گفته های هیرش فراتر می رود و ادعا می کند که از لحظه ای که نویسنده قصدش را از طریق زبان به متن متنقل می کند، دیگر با قصد مواجه نیستیم بلکه با شی مواجهیم. زبان طبق نظر منتقدان نقد نو ابزاری مناسب و قابل اعتماد است، بنابراین وقتی ویمست و بیردزلی قصد نویسنده را زیر سوال می برند، در واقع مفهوم زبان را زیر سوال می برند. دومین ادعای آن ها یعنی ماهیت شخصی قصد نویسنده با استفاده از عقیده تی. اس الیوت در مورد مقایسه شاعر و کاتالیزگر رد می شود. الیوت معتقد است که شاعر خصوصیات شخصیتی خود را وارد شعر نمی کند. این مطالعه بینش ما را نسبت به قصد نویسنده تغییر می دهد و به ما کمک می کند تا دریابیم که قصد نویسنده نه تنها عاملی شخصی و بیوگرافیکی نیست بلکه عاملی از عوامل زبانی است.