تاثیر هشت هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط بر بیان ژن های HIF-1 وVEGF عضله قلبی رت های نر مبتلا به آنفارکتوس میوکارد

عامل رشد اندوتلیوم عروقی (VEGF) به عنوان قوی ترین و مهم ترین محرک آنژیوژنز باعث افزایش مهاجرت و تکثیر سلول های اندوتلیال و تشکیل شبکه عروقی می شود. بیان این پروتئین در شرایط هیپوکسی به وسیله افزایش بیان عامل ناشی از هایپوکسی(HIF-1) افزایش و رگ زایی را تحریک می کنند. هدف از پژوهش حاضر تعیین و بررسی تاثیر هشت هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط بر بیان ژن های HIF-1 وVEGF  عضله قلبی رت های نر مبتلا به آنفارکتوس میوکارد بود.

در این مطالعه تجربی که در سال 1398 انجام شد، 16 سر رت نر نژاد ویستار 10 هفته ای با وزن 250 تا 300 گرم و مبتلا به انفارکتوس میوکارد، در دو گروه تمرین (60 دقیقه به صورت دویدن متناوب روی نوارگردان و هر تناوب شامل 4 دقیقه دویدن با شدت 7065 درصد VO2max و 2 دقیقه ریکاوری فعال با شدت 6050 درصد VO2max پنج روز در هفته و به مدت هشت هفته) و گروه کنترل (بدون مداخله تمرین) قرار گرفتند. بیان ژن های مذکور با روش qRT-PCR مورد بررسی قرار گرفت. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون آماری تی مستقل تجزیه و تحلیل شدند.

 نتایج آزمون تی مستقل مربوط به گروه های تجربی و کنترل در شاخص VEGF و HIF-1 عضله قلبی نشان داد که VEGF گروه تمرین به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل (001/0=p) و هم چنین HIF-1 در گروه تمرین نیز  به طور معناداری بیشتر از گروه کنترل بود (001/0=p).

به طورکلی، هشت هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط باعث افزایش عوامل موثر در آنژیوژنز در رت های نر نژاد ویستار پس از وقوع آنفارکتوس میوکارد می شود.هایپوکسی حاصل از هشت تمرین استقامتی با شدت متوسط، باعث افزایش HIF-1 شده و این پروتئین نیز بیان ژن VEGF را که مهم ترین محرک آنژیوژنز است افزایش داده و در نهایت باعث افزایش رگ زایی درعضلات قلبی شده است.