تعیین میزان شیوع و نحوه کنترل هایپرگلایسمی ناشی از استرس در مرکز مراقبت های ویژه ی بیمارستان امام خمینی ارومیه

در طول دهه گذشته، هایپرگلایسمی در بیماران بستری به خاطر ارتباطش با افزایش مرگ و میر، عوارض بستری، و تاثیر اقتصادی منفی اش موردتوجه ویژه ای قرار گرفته است. بیماران بستری مبتلا به هایپرگلایسمی، مرگ و میر بعد از عمل، عفونت زخم های عمیق استرنال، سکته مغزی پس از عمل، و مدت اقامت در بیمارستان بالاتری دارند. بنابراین، هدف این مطالعه، بررسی میزان شیوع استرس هایپرگلایسمی و رویکرد درمانی مرتبط با آن در بخش مراقبت های ویژه می باشد.

این مطالعه به صورت توصیفی - تحلیلی حال نگر در بخش ICU بیمارستان آموزشی امام خمینی (ره) ارومیه در سال های 1396-1395 انجام گرفت. طبق محاسبات آماری حدود 120 بیماری که بیشتر از 24 ساعت در ICU بستری شده بودند، وارد مطالعه شدند. گایدلاین AACE/ADA 2009 به عنوان استاندارد کنترل استرس هایپرگلایسمی استفاده شد.

پرونده 120 بیمار غیر دیابتی ازنظر استرس هایپرگلایسمی موردمطالعه قرار گرفتند و میزان شیوع هایپرگلایسمی ناشی از استرس 19.2 درصد گزارش گردید. میانگین سنی بیماران 24 ± 39 سال بود. شایع ترین علت بستری بیماران در ICU، مشکلات مربوط به تروما (37.5 درصد) بود. 57 درصد از بیماران مبتلا به هایپرگلایسمی، تغذیه وریدی، 60.9 درصد کورتیکواستروییدها و 39.1 درصد وازوپرسور دریافت کردند. 20 نفر (86.9 درصد) از بیماران از روش SSI و 3 نفرشان (13.1 درصد) از روش انفوزیون استفاده کردند. میزان مرگ و میر در بیماران پذیرش شده 35 درصد و در بیماران مبتلا به هایپرگلایسمی 60.9 درصد بود.

در این مطالعه شیوع هایپرگلایسمی در ICU تقریبا با مطالعات مشابه برابر و نسبتا بالا بود. لذا به نظر می رسد کنترل قند خون 6 ساعته به جای یک بار در روز اثر بهتری داشته باشد. در این مطالعه اکثر بیماران جهت کنترل هایپرگلایسمی، از روش SSI انسولین را دریافت کردند، درحالی که مطابق گایدلاین AACE/ADA 2009، روش انفوزیون انسولین، روش مناسب تر می باشد. لذا جهت کاهش عوارض هایپوگلایسمی و مرگ و میر، توصیه می شود از روش انفوزیون انسولین جهت کنترل هایپرگلایسمی استفاده شود.