تاثیر بازخورد توجهی مسافت و زمان بر اقتصاد دویدن و درک فشار در افراد مبتدی

نوع تمرکز توجه بیرونی بر وضعیت فیزیولوژیکی و روان شناختی افراد حین دویدن اثر دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر بازخورد توجهی مسافت و زمان بر اقتصاد دویدن و درک فشار افراد مبتدی بود.

چهل وپنج نفر دانشجوی دختر (30-20 سال) دویدن روی تردمیل را انجام دادند. شرکت کنندگان داوطلبانه انتخاب شدند. به منظور اندازه گیری سرعت بیشینه ، سرعت تردمیل با 2 کیلومتر بر ساعت شروع شد و پس از هر دقیقه سرعت2 کیلومتر بر ساعت افزایش یافت. این روند تا خستگی ارادی شرکت کننده ادامه داشت. شرکت کنندگان به صورت همگن بر اساس سرعت بیشینه به 3 گروه (15 نفری) زمان، مسافت و کنترل تقسیم شدند. به منظور ارزیابی تاثیر بازخورد توجهی به افراد گروه مسافت، بازخورد میزان مسافت (مسافتی که در هر دقیقه و درمجموع 6 دقیقه پیمودند) و به افراد گروه زمان بازخورد زمان (هر دقیقه یک بار و در کل زمان 6 دقیقه، بازخورد مدت زمان دویدن داده شد) و گروه کنترل هیچ گونه بازخوردی دریافت نکردند. با دستگاه تجزیه گازهای تنفسی و کمربند ضربان قلب به مدت 6 دقیقه ، اطلاعات فیزیولوژیک و ضربان قلب ثبت شد. از آزمون درک فشار بورگ برای درک خستگی افراد استفاده شد.

بین میزان اکسیژن مصرفی ، ضربان قلب ، حجم تنفسی و تواتر تنفس و درک فشار بورگ در سه گروه بازخورد توجهی مسافت، بازخورد توجهی زمان و گروه کنترل تفاوت معناداری وجود نداشت(p<0/05).

احتمالا بهره مندی از بازخورد توجهی مسافت و زمان در شرایط آزمایشگاهی، سطح مهارت و نوع مهارت تاثیر متفاوتی بر میزان انرژی مصرفی و درک فشار افراد مبتدی نداشت.