بازتاب ادویته ودانته و یوگا در قبالای نبوی ابراهیم ابوالعافیه

ابراهیم ابوالعافیه (متوفای حدود 1291 م.)، از عرفای یهودی، عقیده داشت هدف از زندگی عالی، دست یابی به کمال و فضیلت است و بهترین راه برای رسیدن به این هدف، تمرکز و تعمق درباره خداوند به واسطه بیان کردن حروف صامت و مصوتی است که تشکیل دهنده نام او است، چراکه نام الاهی همان ذات و حقیقت خدا است. از این رو، ابوالعافیه ابتکاراتی را در زمینه شیوه ترکیب حروف به وجود آورد. اما در میان تمام آموزه های عملی اش، عالی ترین و برجسته ترین آنها، تکنیک مربوط به بیان نام الاهی است. او ذکر نام الاهی را با شیوه های تنفسی خاص و حرکات سر و گردن همراه کرد. از سوی دیگر، می دانیم که در سنت هندویی این اعمال از دیرباز رواج داشته است. با توجه به آشنایی ابوالعافیه با سنت هندویی برخی، از تاثیرپذیری او از سنت هندویی سخن گفته اند. در این مقاله این موضوع را بررسی می کنیم و می بینیم که مکتب ابوالعافیه از سه منظر با سنت هندویی مشابهت داشته است: تاکید بر وصف ناپذیری حقیقت متعالی، تاکید بر شیوه های خاص ذکرگویی، تاکید بر خلسه عرفانی.