آیا قرنطینه خانگی عاقبت ما را در چنگال احساس تنهایی اسیر می کند؛ یک مطالعه مرور سیستماتیک

  قرنطینه خانگی به دلیل  خطر گسترش کووید19، پیامدهای روان شناختی متعدد از جمله احساس تنهایی در بر دارد که می تواند پیامدهای منفی طولانی مدتی در پی داشته باشد. هدف این پژوهش مروری بر مطالعات مربوط به احساس تنهایی ناشی از کووید-19 بود.

این پژوهش یک مطالعه مروری سیستماتیک بود. مقالات منتشرشده در سال میلادی 2020 (تا 10 آگوست) با استفاده از کلید واژگان ویروس کرونا، تنهایی، انزوای اجتماعی، سلامت روانی، کووید-19 و قرنطینه و با جستجو در سایت های معتبر پابمد، ساینس دایرکت،گوگل اسکالر،سیج، پروکویست بررسی مطالعات انجام شده درزمینه ارایه کروناویروس، کووید-19 و تنهایی انجام شد. پس از غربالگری درنهایت 33 پژوهش اصیل به دست آمد که ازلحاظ کیفیت پژوهشی و روش شناختی موردبررسی قرار گرفتند. درنهایت 14 مقاله وارد پژوهش شده و مورد تحلیل و بررسی قرار گرفتند.

در زمان شیوع کووید-19، 29.2 درصد افراد نشانه های اختلالات روان پزشکی نشان می دادند و 35.86 درصد افراد احساس تنهایی را تجربه می کردند. یافته های طولی به عنوان روش های مطمین تر برای کاوش احساس تنهایی در طول زمان نشان دادند که افراد سالمند (بالای 65 سال)، بیماران مزمن و افرادی که از پیش از کووید-19 تنها زندگی می کردند، بیشتر در معرض خطر تنهایی بودند. عوامل خطر ساز احساس تنهایی شامل وضعیت اقتصادی پایین، جنسیت مونث، افراد جوان تر، حداقل یک بار ابتلا به کووید-19، ادراک خود به عنوان فردی ضعیف تر و پیرتر از آنچه بودند و حمایت اجتماعی اندک و عوامل محافظتی شامل داشتن شغل، زندگی با همسر، شفقت نسبت به خود، بهزیستی معنوی، احساس تعلق اجتماعی بود.

احساس تنهایی در دوره قرنطینه احساس فراگیری نیست و سیاستگذاران سلامت لازم است بر اساس ویژگی های فردی افراد در معرض خطر برنامه ریزی کنند. این برنامه ها بهتر است برای سالمندان (بالای 65 سال)، جوانان (زیر 30 سال) و زنان بیشتر طراحی شوند تا این افراد از خطر مشکلات سلامت ناشی از تنهایی نجات پیدا کنند.