مقایسه هشت هفته تمرینات تناوبی شدید و محدود کننده جریان خون بر شاخص های بیوژنز میتوکندریایی و آنژیوژنز عضله پهن خارجی دوندگان مرد

محدودسازی جریان خون پس از تمرین، یک روش تمرینی جدید است که از راه تغییرات همودینامیکی، متابولیکی و محرک هایپوکسی، می تواند سازگاری عضله اسکلتی در افراد تمرین کرده استقامتی را افزایش دهد. بنابراین هدف از انجام این پژوهش مقایسه تاثیر هشت هفته تمرینات تناوبی شدید و محدود کننده جریان خون بر PGC-1α و VEGF به ترتیب به عنوان شاخص های بیوژنز میتوکندریایی و آنژیوژنزی دوندگان مرد آماتور بود.

15 دونده مرد (سن 3±23 سال؛ قد: 5±172 سانتی متر؛ وزن: 4±73 کیلوگرم؛ شاخص توده بدن: 1/7±23) به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند که به سه گروه: 1) کنترل پایه، 2) تمرینات تناوبی شدید و 3) تمرینات محدود کننده جریان خون+تناوبی شدید (BFR) تقسیم شدند. گروه های تجربی سه جلسه در هفته (در هر جلسه شش وهله) تمرین را به مدت هشت هفته اجرا می کردند. قبل و بعد از هشت هفته، نمونه گیری بافتی از عضله پهن خارجی دوندگان با روش نمونه برداری سوزنی به عمل آمد و میزان بیان پروتئین های PGC-1α و VEGF با روش ایمونوهیستوشیمی مورد مطالعه قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها، با استفاده از آزمون آنالیز کوواریانس یک طرفه صورت گرفت و سطح معنی داری p<0/05 در نظر گرفته شد.

یافته ها نشان داد مقادیر PGC-1α در گروه های تناوبی شدید و BFR در مقایسه با گروه کنترل به ترتیب به میزان 54/9 و 60/85 درصد و همین طور سطوح VEGF به ترتیب به میزان 51/31 و 57/52 درصد به صورت معنی دار افزایش یافته است (p<0/05). همچنین اختلاف میان گروه های تجربی در بیان هر دو پروتئین معنی دار بود (p<0/05).

با توجه به اینکه فعال سازی VEGF از مسیر PGC-1α بخشی از فرایندهای سلولی مولکولی وابسته به تمرینات تناوبی شدید است، به نظر می رسد تلفیق تمرینات تناوبی شدید و BFR می تواند به طور موثری فرایند رگ زایی در عضله پهن خارجی دوندگان آماتور را تحت تاثیر قرار دهد.