تحلیل مفهومی زندگی معنوی در عصر مدرن

با گذشت زمان و با طلوع و غروب خورشید، معنای هستی بیشتر به مفهومی زنده تبدیل شد. ما اینجا هستیم تا جای خالی این جهان بیکران را پر کنیم. ما با رشد امیدهایمان رشد می کنیم. وقتی به این زندگی فکر می کنیم، در می یابیم که این یک افسانه به عنوان یک چرخه مداوم است. ما معتقدیم مرکز هستی می باشیم؛ حتی وجود بر اساس حضور ما است. ما با گذشت زمان به تدریج یکدیگر را می شناسیم؛ اما به طور واقع بینانه و با سپری شدن زندگی به سختی می دانیم چه کسی هستیم. انسان ها منحصر به فرد هستند و تعجب می کنند که چرا منحصر به فرد هستند؛ یعنی ساختار ما یکی است، اما همه ما از سر تا حواس خود، دو پا و دو بازو یک آرایش واحد داریم؛ ولی از نظر شکل، درک، شیوه زندگی و حتی تصمیماتمان با هم تفاوت داریم. بنابراین، لذت تفاوت ما این است که به یکپارچگی دست یابیم. همه مواد اجزای تشکیل دهنده یکسانی دارند؛ اما آنها را به روش خود و تعامل با ماده و طبیعت وفق می دهد و سپس خود را در گوشه ای از زندگی می بینند که سنگ بنای پایه اصلی را تشکیل می دهد. اگر این کار شکست بخورد، می تواند عدم تعادلی ایجاد کند که فقط از طریق تعادل بین افراد قابل اصلاح است. ما یکپارچگی را از طریق مراقبت به ارث می بریم.