بازکاوی تعامل فعال بین خدا و انسان در مواجهه با بلایا و نقش آن در سلامت معنوی

رنج و شرایط بحرانی جزو لا ینفک زندگی انسان است و نوع مواجهه و مدیریت آن تاثیر مستقیمی بر سلامت معنوی و دیگر ابعاد سلامت انسان دارد. پژوهش حاضر به دنبال این است که در مواجهه با رنج چه تعامل فعالی باید با خداوند داشت؟ و رابطه هر یک از این تعامل‌ها با سلامت معنوی چگونه است؟

 برای پاسخ به سوالات مذکور، روش کتابخانه‌ای- استنادی و تجزیه و تحلیل به صورت تحلیل محتوایی کیفی (توصیفی- تحلیلی) به کار بسته شد.

 یافته‌های پژوهش حاکی از آن است که نوع مواجهه با شرایط بحرانی در تضعیف و تقویت سلامت معنوی نقش به سزایی دارد، افراد سالم از منظر معنوی و بالتبع روانی، اجتماعی و جسمانی، توانسته‌اند ضمن حفظ ارتباط و تعمیق آن، با منشا هستی تعامل سازنده‌ای دارند. نهایتا مشخص شد که نوع مواجهه با رنج تحت تعامل‌هایی چون: صبر، استقامت توام با طلب آمرزش، تضرع، دعا، تلاش برای معناداری رنج، اعتقاد به کفایت خداوند در بحران‌ها، اعتقاد به وجوب امتحان توام با رنج، داشتن حس امیدواری و صدقه دادن بهترین نسخه برای برون رفت از شرایط بحرانی با حفظ و ارتقای سلامت معنوی است.

حفظ اصل ارتباط و تعمیق آن با خداوند بعد سلامت معنوی را از آسیب‌های جدی متناسب با شرایط حاد بحرانی حفظ می‌کند و هر چقدر سلامت معنوی بالاتر باشد، شخص به خداوند نزدیک‌تر است و ابعاد جسمانی، روانی و اجتماعی در این شرایط نرمال‌تر است. در نهایت کاربست همه انواع تعامل سازنده، سلامت معنوی شخص مبتلا به رنج را برای وصول به حیات طیبه قرآنی تقویت می‌کنند و حیات طیبه همان کمال سلامت معنوی و سلامت کامل با حاکمیت و محوریت سلامت معنوی است.