بررسی اثرات کائولین و اسید سالیسیلیک بر عملکرد و برخی پاسخ های فیزیولوژیکی زیتون تحت تنش خشکی

کمبود آب و تنش خشکی ناشی از آن یکی از مهم ترین عوامل محدودکننده تولید محصولات کشاورزی در مناطق گرمسیر و نیمه گرمسیر است. در این آزمایش اثر کاربرد مستقل و برهمکنش اسید سالیسیلیک و کایولین بر تحمل به تنش خشکی در زیتون در دو سال 1398 و 1399 بررسی شده است. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. برای این کار درختان 14 ساله زیتون رقم زرد با استفاده از تیمارهای آب مقطر (شاهد)، یک میلی مولار سالیسیلیک اسید، کایولین 2/5 درصد و کاربرد ترکیبی سالیسیلیک اسید+ کایولین محلول پاشی شده و پس از آن تحت سه رژیم آبیاری متفاوت (100، 75 و 50 درصد نیاز آبی درخت) قرار گرفتند. نتایج نشان داد که در هر دو سال انجام آزمایش، با افزایش سطح کم آبیاری میزان عملکرد کل به طور معنی داری کاهش (10 تا 30 درصد) یافت. کاهش سطح آبیاری منجر به افزایش نشت یونی و مالون دی آلدهید، فنل کل و پرولین شد. همچنین با کاهش سطح آبیاری محتوای آب نسبی و کلروفیل به طور معنی داری کاهش یافت. نتایج نشان داد که محلول پاشی درختان زیتون با سالیسیلیک اسید و کایولین سبب کاهش نشت یونی و مالون دی آلدهید شده و محتوای رطوبت نسبی، کلروفیل، فنل و عملکرد کل را نسبت به شاهد بهبود دادند. همچنین محلول پاشی به وسیله سالیسیلیک اسید سبب افزایش معنی دار پرولین و کربوهیدرات کل شده و تیمار کایولین تاثیر معنی داری بر این صفات نداشت. در بیشتر صفات مورد ارزیابی استفاده هم زمان از تیمارهای سالیسیلک اسید و کایولین تاثیر هم افزایی نداشت. بنابراین برای کاهش آثار تنش در درخت زیتون استفاده از تیمارهای سالیسیلک یا کایولین به صورت جداگانه توصیه می شود.