رابطه علی بین خودکارامدی تحصیلی و انگیزه پیشرفت با درگیری تحصیلی و نقش واسطه ای تایید خویشتن دانش آموزان دوره متوسطه اول شهر اهواز

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه علی بین خودکارامدی تحصیلی و انگیزه پیشرفت با درگیری تحصیلی و نقش واسطه ای تایید خویشتن دانش آموزان دوره متوسطه اول شهر اهواز بود. نمونه این پژوهش مشتمل بر 200 نفر از دانش آموزان مقطع متوسطه اول بودند که برای انتخاب آنها از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای استفاده شد. روش تحقیق توصیفی و از نوع همبستگی است و ابزارهای مورد استفاده پرسشنامه های خودکارامدی تحصیلی پاتریک، هیکس و رایان (1997)، درگیری تحصیلی پینتریچ و دیگروت (1991)، انگیزه پیشرفت هرمنس (1977) و تایید خویشتن راتوس بود. یافته ها نشان داد الگوی پیشنهادی در شاخص های برازندگی دارای برازش مطلوبی است. در الگوی نهایی پژوهش مسیر انگیزه پیشرفت به تایید خویشتن به دلیل معنادار نبودن حذف گردید. نتایج پژوهش نشان داد که بین خودکارآمدی تحصیلی با انگیزه پیشرفت (34/0 = P و 01/0 ≤p)، با درگیری تحصیلی (51/0 =P و 01/0 ≤p)، با تایید خویشتن (28/0 =P و 01/0 ≤p) دانش آموزان رابطه مثبت معنی داری وجود دارد. همچنین بین درگیری تحصیلی با انگیزه پیشرفت (34/0 =P و 01/0 ≤p) و با تایید خویشتن (32/0 =P و 01/0 ≤p)، و بین تایید خویشتن با انگیزه پیشرفت (19/0 =P و 01/0 ≤p)، دانش آموزان رابطه مثبت معنی داری وجود دارد.