عوامل تعیین کننده نوآوری های زیست محیطی در تعاونی های تولید محصولات کشاورزی در ایران

هدف از این مطالعه شناسایی عوامل موثر در پذیرش نوآوری های زیست محیطی توسط اعضای تعاونی های تولید محصولات کشاورزی بود. از روش های کمی و کیفی برای تحقیق استفاده شد. بخش کیفی شامل مصاحبه های نیمه ساختاری، مصاحبه های حضوری و جلسات طوفان اندیشه، بخش کمی شامل مدل های توصیفی آماری و فضایی و مدل های بیزی برای تخمین مدل تحقیق می باشد. در این مطالعه از نرم افزار SPSS و MATLAB استفاده شده است. از نرم افزار SPSS برای توصیف متغیرها، توضیح انواع نوآوری های زیست محیطی و تاثیرات آنها و مقایسه پذیرنده ها و غیر پذیرنده ها و از نرم افزار MATLAB برای تخمین مدل استفاده شد. داده های 300 نفر از اعضای تعاونی های تولید محصولات کشاورزی در استان خوزستان ، ایران بر اساس نمونه گیری تصادفی در تابستان سال 2020 جمع آوری شد. این تحقیق انواع مختلفی از نوآوری های زیست محیطی را در تعاونی های کشاورزی ایران بررسی کرده است. برای مقایسه خصوصیات پذیرنده ها و غیر پذیرنده ها ، از آزمون t و آزمون من ویتنی (MW) استفاده شد. نتایج آزمون t نشان داد که بین سن، درآمد، عملکرد محصول و اندازه مزرعه برای پذیرندگان و غیر پذیرندگان نوآوری در محیط زیست تفاوت معنی داری وجود دارد. آزمون من ویتنی تفاوت معنی داری بین سطح تحصیلات کشاورزان، آگاهی از نوآوری های زیست محیطی، نگرش نسبت به نوآوری های زیست محیطی، دانش نوآوری های زیست محیطی، تمایل به خلاقیت، ریسک گرا بودن و دسترسی به اطلاعات پذیرندگان و غیرپذیرندگان نوآوری های زیست محیطی را مشخص نمود. براساس نتایج به دست آمده از مدل های فضایی ، با احتمال 99٪ ، هر دو مدل معنی دار بودند. بنابراین، از هر دو مدل می توان برای تفسیر نتایج مربوط به پذیرش نوآوری های زیست محیطی استفاده کرد. بر اساس نتایج حاصل از برآورد مدل های فضایی، متغیرهای مستقل و ضریب خود رگرسیون فضایی نقش مهمی در اتخاذ نوآوری های زیست محیطی داشتند. برای مفاهیم عملی می توان گفت که اعضای تعاونی، هنگام اتخاذ نوآوری های زیست محیطی، می توانند از مدل پیشنهادی متناسب با حوزه کاری خود استفاده کنند. کار ما قبل از توصیه اینکه تعاونی ها در یک زمینه خاص خاص باید به نوآوری در محیط زیست تبدیل شوند ، یک بررسی مهم انجام می دهد.