ارزیابی روش آیین نامه ASCE7 برای تعیین جابه جایی بیشینه سازه با جداگرهای آونگی اصطکاکی تحت زلزله های حوزه نزدیک

امروزه سازه های زیادی در نزدیکی گسل با استفاده از جداساز لرزه ای احداث می گردند. در این مقاله، تخمین روش ساده سازی شده آیین نامه ASCE7-16 برای جابه جایی حداکثر سازه های جداسازی شده توسط جداساز آونگی اصطکاکی مورد بررسی قرار گرفته و با نتایج حاصل از تحلیل دینامیکی تاریخچه زمانی غیرخطی برای زلزله های حوزه نزدیک پالس گونه و غیرپالس گونه مقایسه گردیده است. این بررسی برای خاک نوع دو و در منطقه با خطر نسبی خیلی زیاد شهر تهران صورت گرفته است. برای بررسی این موضوع، در ابتدا طبق روابط ساده سازی شده آیین نامه، ظرفیت جابه جایی 16 جداساز آونگی اصطکاکی با چهار شعاع موثر و چهار ضریب اصطکاک مختلف محاسبه شده است. سپس با انتخاب هفت شتابنگاشت زلزله حوزه نزدیک پالس گونه و هفت شتاب نگاشت زلزله حوزه نزدیک غیر پالس گونه با استفاده از تحلیل دینامیکی تاریخچه زمانی غیرخطی، ظرفیت جابه جایی برای جداسازهای آونگی اصطکاکی تعیین شده است. در نرم افزار OpenSees جداساز مدل شده است و سپس هر شتابنگاشت به سازه اعمال می شود و جابه جایی حاصل از هر شتابنگاشت ثبت می گردد. نتایج نشان می دهند که روابط ساده سازی شده آیین نامه برای تعیین ظرفیت حداکثر جداساز آونگی اصطکاکی در زلزله های حوزه نزدیک نسبت به نتایج حاصل از تحلیل دینامیکی تاریخچه زمانی غیر خطی، مقدار کمتری را نشان می دهند. در نتیجه نیاز به طراحی مجدد جهت کاهش جابه جایی حداکثر به میزان مجاز آیین نامه ای می باشد. نسبت جابه جایی حداکثر حاصل از روش های ساده سازی شده آیین نامه ای برای زلزله های حوزه نزدیک پالس گونه برابر 2.2 و این نسبت برای زلزله های حوزه نزدیک غیرپالس گونه مقدار 2 دارد و به صورت محافظه کارانه برای تمام زلزله های حوزه نزدیک می توان 2.2 در نظر گرفت.