مدل هارگریوز- سامانی تعدیل یافته بر مبنای ارتفاع در مناطق مرتفع ایران

سازمان غذا و کشاورزی (FAO)، مدل پنمن- مانتیث فایو 56 را به عنوان یک روش استاندارد در برآورد تبخیرتعرق مرجع (ETo) پیشنهاد کرده است. با این حال در مناطق مرتفع اغلب به دلیل کمبود ایستگاه های هواشناسی، مشکلات دیدبانی و ناقص بودن داده های هواشناسی لازم، استفاده از این مدل با عدم قطعیت مواجه است. بنابراین، در این مناطق باید از مدل هایی استفاده شود که به متغیرهای هواشناسی کمتری نیاز داشته باشند و همچنین بتوان آنها را به عنوان تابعی از ارتفاع درنظر گرفت. از این رو در تحقیق حاضر از داده های 28 ایستگاه سینوپتیک ایران با ارتفاع بیش از 2000 متر از سطح دریا در بازه زمانی سال های 2019-1989 برای تعدیل مدل هارگریوز- سامانی بر اساس ارتفاع و تصحیح ضرایب عامل دما استفاده شد. مقایسه نتایج حاصل از مدل پنمن- مانتیث فایو 56 به عنوان روش استاندارد و مدل های هارگریوز- سامانی اصلی و هارگریوز- سامانی تعدیل‎ یافته نشان داد که مدل تعدیل ‎یافته بر اساس ارتفاع، نتایج بهتری نسبت به مدل اصلی ارایه می دهد و قادر است تبخیر-تعرق مرجع در مناطق مرتفع ایران را با دقت مناسب تری برآورد کند. بیش ترین نزدیکی در تخمین تبخیرتعرق با مدل هارگریوز- سامانی تعدیل‎ یافته و مدل پنمن- مانتیث فایو 56 بر اساس نتایج شاخص های آماری MBE، MAE، RMSE، PVC، LVC، d، r و PI در ایستگاه ‎ های فیروزکوه، بافت، بلده، سی سخت، آوج، خوانسار، آبعلی، داران، فریدون شهر، بروجن، سمیرم، الیگودرز، فرخ شهر، دماوند، سپیدان و سامان مشاهده شد که نسبت به مقادیر حاصل از مدل هارگریوز- سامانی اصلی به طور میانگین 14 درصد کاهش خطا داشت.