تشخیص و درمان ایسکمی حاد میوکارد در بیماران مبتلا به COVID-19

در عفونت COVID-19، ایسکمی حاد میوکارد می تواند به دو صورت انفارکتوس حاد میوکارد (Acute myocardial infarction یا AMI) نوع 1 و 2 رخ دهد. در AMI نوع 1، عفونت می تواند سبب التهاب گردد و التهاب موجب ترشح و افزایش سیتوکین هایی مانند اینترلوکین (Interleukin یا IL) 1، 6 و 8 و نیز Tumor necrosis factor (TNF) در جریان گردش خون می شود. این مکانیسم منجر به ترشح کلاژناز از ماکروفاژهای فعال می شود و مجموع این واکنش ها، پیش درامد پارگی پلاک، افزایش انعقادپذیری و تشکیل ترومبوز است. این مکانیسم بر روی پلاک آترواسکلروز، ایجاد AMI نوع 1 می کند. در این بیماران، Primary Percutaneous Coronary Intervention (PPCI) (بر خلاف نظریه ی اولیه که لیتیک تراپی را درمان اصلی پیشنهاد کرده بود) روش اتنخابی درمان می باشد. در شرایط کرونایی، زمان انجام PPCI از 120 تا 180 دقیقه افزایش می یابد. اگر برای انجام PPCI به بیش از 180 دقیقه زمان لازم بود، در این صورت لیتیک تراپی پیشنهاد می گردد. در AMI نوع 2، بیماران از نظر بالینی اغلب آنژین ندارند و تروپونین به صورت ملایم (کمتر از 2 برابر حد طبیعی) بالا می رود و تغییرات الکتروکاردیوگرام که نشانه ی ایسکمی است را ندارند. البته بیماران مبتلا به COVID-19، درد قفسه ی صدری پایدار با و یا بدون نکروز میوکارد را دارند. در عفونت کرونایی حاد، به دلیل آزادی IL، Tumor necrosis factor (TNF)، کاتکول آمین ها و همچنین، وجود هایپوکسی، اسیدوز، پرفشاری خون و یا کاهش فشار خون، بین اکسیژن رسانی و نیاز به اکسیژن میوکارد، اختلال به وجود می آید و AMI نوع 2 رخ می دهد. در این بیماران، درمان های حمایتی انجام می شود و درمان بیماری حاد زمینه ای مانند درمان با داروهای ضد التهابی استروییدی و ضد ویروسی، درمان اصلی است.