بررسی اثرات مونسون بر ویژگی های رسوب شناسی رسوبات خلیج چابهار

هدف اصلی از این پژوهش، تعیین اثرات امواج حاصل از بادهای موسمی بر ویژگی های رسوب شناسی و نیمرخ های ساحلی خلیج چابهار است. بر اساس مطالعه بافت رسوبی و اندازه ذرات، محیط رسوبی خلیج چابهار در زمان مونسون به سه بخش تیس و آب شیرین کن (عمدتا ماسه ای)، کنارک (عمدتا رسی) و دهانه خلیج (عمدتا ماسه گلی) و پس از مونسون به سواحل تیس (ماسه نسبتا زیاد)، کنارک و دهانه خلیج (سیلت نسبتا زیاد) و آب شیرین کن (با نسبت مساوی ماسه و سیلت) تفکیک گردید. نتایج نشان داد امواج پرانرژی مونسون تابستانه با جهت جنوب-جنوب شرقی موجب فرسایش و جابجابی ذرات دانه ریزتر و در نتیجه افزایش نسبی سهم ذرات دانه درشت تر ماسه ای در بخش های شرقی و میانی خلیج (ایستگاه های تیس ساحلی و عمقی و آب شیرین کن) می گردد. بخش غربی خلیج چابهار (ایستگاه های کنارک ساحلی و عمقی)، به دلیل قرارگیری در پشت دماغه کنارک، کمتر تحت تاثیر امواج مونسون تابستانه (جنوب غربی) قرار گرفته و رسوبات آن در زمان مونسون دانه ریز تر می گردند (اغلب رسی). این حالت به دلیل تامین رسوبات توسط جریانات موازی ساحل نیز روی می دهد. پس از مونسون، کاهش انرژی امواج موجب رسوب گذاری ذرات دانه ریزتر سیلتی و ایجاد پشته های ما سه ای در نواحی ساحلی خلیج چابهار می گردد. این امر موجب می شود رسوب گذاری در اطراف اسکله های بخش شرقی خلیج (اسکله شهید بهشتی، شهیدکلانتری، هفت تیر و تیس) به ندرت صورت گیرد، در حالی که اسکله کنارک در بخش غربی با رسوب گذاری زیادی مواجه شود.