پیش بینی رشد پس از آسیب بر اساس سبک های دلبستگی و تنظیم شناختی هیجان در دختران مهاجر ایرانی

مطالعه حاضر با هدف بررسی نقش راهبردهای شناختی تنظیم هیجان و سبک های دلبستگی در پیش بینی رشد پس از آسیب انجام شد.

این پژوهش توصیفی-همبستگی و جامعه آماری دختران دانشجوی مهاجر ایرانی بود که در سال 1400 در یکی از دانشگاه های خارج از ایران مشغول به تحصیل بودند که این منظور تعداد 145 دانشجوی دختر مهاجر ایرانی با روش نمونه گیری گلوله برفی انتخاب و به پرسشنامه های رشد پس از آسیب ندسکی و کالهون (1996)، سبک های دلبستگی کولینز و رید (1996) و راهبردهای تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی و کرایج (2006) از طریق ارسال لینک پاسخ دادند و داده های جمع آوری شده از طریق نرم افزار spss24 و آزمون رگرسیون و همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.

نتایج نشان داد که متغیرهای دلبستگی اجتنابی و اضطرابی و راهبردهای تنظیم هیجان سازش یافته پیش بینی کننده معنادار رشد پس از آسیب می باشد. با توجه به علامت بتا می توان گفت پیش بینی سبک دلبستگی اجتنابی و راهبردهای تنظیم هیجان سازش یافته یک رابطه مستقیم با شدت (ضریب بتا) 23/0 و 24/0 است و سبک دلبستگی دوسوگرا / اضطرابی پیش بینی کننده منفی رشد پس از آسیب است؛ اما راهبردهای تنظیم هیجان سازش نایافته و سبک دلبستگی ایمن پیش بین خوبی برای رشد پس از آسیب شناخته نشده اند.

مطابق با یافته ها سبک دلبستگی دوسوگرا/اضطرابی به طور مستقیم با ارشد پس از آسیب در ارتباط است و می تواند عامل زمینه ساز ابتلا به این اختلال باشد؛ هم چنین شیوه تنظیم شناختی هیجان نیز می تواند پیش بینی کننده مناسبی برای خطر ابتلا به رشد پس از آسیب باشد.