تعیین عوامل موثر بر تعداد روزهای اقامت بیمار با استفاده از مدل هاردل

روش های آماری متفاوتی برای شناسایی عوامل موثر در افزایش و کاهش مدت اقامت بیماران وجود دارد که هریک مزایا و معایبی دارند. این مطالعه با هدف شناسایی عوامل تاثیرگذار بر مدت اقامت بیمار در یک بیمارستان منتخب با استفاده از مدل های شمارشی موجود و مقایسه آن ها با مدل هاردل به عنوان یک مدل جدید انجام شد.

مطالعه توصیفی- تحلیلی حاضر، به صورت مقطعی و گذشته نگر در بیمارستان منتخب شهر اصفهان در سال 1398 انجام گرفت. با استفاده از مدل های شمارشی پواسن و هاردل (دوجمله ای و پواسن) تاثیر هریک از ویژگی های دموگرافیک بیماران بستری و دلایل مراجعه آنان بر مدت اقامتشان تحلیل شد. نیکویی برازش مدل ها و مقایسه آن ها با استفاده از آماره انحراف انجام گرفت.

میانگین تعداد روزهای بستری بیماران 8/89 روز و میانه آن 3 روز بود. از میان سه مدل، مدل هاردل دو جمله ای مناسب تشخیص داده شد که در آن مقدار ثابت و متغیرهای سن، بیمه های تامین اجتماعی و آزاد، مراجعین از اورژانس بیمارستان و 115 و دلایل مراجعه به بیمارستان اعصاب و روان، چشم و ارتوپدی معنی دار بودند. با تغییر نوع بیمه از مرجع سایر بیمه ها به بیمه تامین اجتماعی، متوسط روزهای بستری به اندازه 0/088 واحد کاهش یافت و برای بیمه های آزاد این کاهش 0/539 واحد بود.

با توجه به مقدار آماره انحراف برای مدل های پوآسن، هاردل پوآسن و هاردل دوجمله ای منفی، مدل هاردل دوجمله ای منفی برای تحلیل این داده ها نسبت به دو مدل دیگر مناسب تر است.