تکثر مقیاسی و سوء مصرف نهادی در سیاست ها و تشکیلات محیط زیست ایران

عدم توجه به مقیاس مکانی مورد استفاده در درک فرآیندهای زیست محیطی منجر به اخذ تصمیمات نادرست و ناکارآمدی قوانین و مقررات وضع شده و در نهایت سوء مصرف نهادی در این بخش می شود. یکی از نقاط عزیمت چنین سوء مصرفی، اتصاف ویژگی های مکانی و وابستگی درونی مفاهیم محیط زیستی با مقیاس است. این پژوهش با تمرکز بر تحلیل محتوای کیفی و رهیافت نهادگرایی و استفاده از منطق نسبت ها و محمول ها، اقدام به بررسی درک قانون گذار از مقیاس مکانی در اسناد قانونی و سیاستی مجموعه قوانین و مقررات زیست محیطی در ایران و بررسی ارتباط سوء مصرف واژه های مقیاسی با سوء مصرف نهادی می کند. تحلیل 364 سند قانونی با تمرکز بر قانون های توزیع عادلانه آب و حفاظت از خاک نشان می دهد که عدم توجه به مسئله تکثر و تداخل مقیاسی، باعث تولید مسایل دارای ابهام و بروز انواع سوء مصرف های نهادی می شود. توصیه سیاستی اکید آن است که قانون گذار با تعیین یکای پایه مبتنی بر درک مکانی در سطح ملی اقدام به تدوین قانون کند و تعریف مساله را از منظری ملی در قانون و سیاست متبلور کند.