تغییرات لرزه خیزی در زاگرس چین - رانده (حد فاصل گسلهای کازرون و سروستان)

کمربند چین خورده-رانده زاگرس از فعال ترین پهنه های لرزه خیزی فلات ایران است که رفتار لرزه خیزی آن تحت تاثیر عوامل مختلف، از پیچیدگی ها و تغییرات مکانی و زمانی خاصی برخوردار است. بر مبنای تحلیل های مختلف بر روی داده های زمین لرزه های ثبت شده در محدوده بین گسلهای کازرون و سروستان، جنبه هایی از پیچیدگی های تغییرات لرزه خیزی این بخش از کمربند چین خورده- رانده زاگرس بررسی شده است. گسلهای اصلی منطقه مورد مطالعه شامل گسلهای پیشانی زاگرس، پیش ژرفای زاگرس، کازرون- برازجان، سبزپوشان، قیر و سروستان می باشند. با تهیه نقشه های پراکندگی و تغییرات عمقی داده های لرزه ای مشخص گردید که زمین لرزه ها از نظر تعداد و بزرگی عمدتا در اطراف گسلهای اصلی تمرکز یافته و در عمق کمتر از 20 کیلومتری پوسته رخ داده اند. بزرگی زلزله ها در منطقه بین 5/0 تا 3/6 متغیر بوده و بیشترین فراوانی مربوط به زلزله های با بزرگی 5/2 تا 3 می باشد. برآورد پارامترهای لرزه ای با استفاده از مدل گوتنبرگ-ریشتر نشان می دهد مقدارβ برابر 03/0±55/1 و مقدار λ برای بزرگی حداقل 8/2، برابر 6/0±07/12می باشد. تغییرات مکانی لرزه خیزی، با استفاده از شبکه بندی و رسم نقشه های تغییرات پارامترهایa-value و b-value بررسی گردیده است. مقدار a-valueدر محدوده از 98/3 تا 64/7 متغیر است. تغییرات b-value درمنطقه از 44/0 تا 4/2 می باشد. بیشترین مقدار پارامترهای a و b در قسمت غربی و جنوب شرقی منطقه اتفاق افتاده است که نشان دهنده رخداد زلزله های بیشتر و با بزرگی کمتر در این قسمتها است. تجزیه و تحلیل داده های لرزه ای نشان می دهد که یکی از عوامل لرزه خیزی منطقه، گسلهای عرضی بوده که عمدتا پی سنگی هستند و کنترل کننده شکل چین خوردگیها می باشند.