پیشگیری از گرایش به مص رف موا دس مخدر و داروهای روانگردان در پرتو مداخلات مدرسه محور (مطالعه موردی اطفال و نوجوانان شهر تهران)

مداخله ی بهنگام در مسیر رشد و تکوین اطفال در معرض خطر بزهکاری با استفاده از تدابیر اتخاذی توسط کنشگران مدارس و متولیان امر تعلیم و تربیت، همواره از جایگاه بسزایی برخوردار بوده است. بر این اساس، شناسایی زمینه‌های لازم جهت آگاهی‌سازی ایشان با هدف پیشگیری از انعقاد تفکر و گرایش آنها به مصرف مواد مخدر و داروهای روانگردان مطمح‌نظر است. در این راستا، این پژوهش با هدف پیشگیری از گرایش اطفال و نوجوانان به مصرف مواد مخدر و داروهای روانگردان در پرتو مداخلات مدرسه‌محور در شهر تهران انجام شده است.

این پژوهش به روش کمی و از نوع پیمایشی در سال 1399 انجام شده و نمونه پژوهش شامل اطفال و نوجوانان زیر 18 سال شهر تهران هستند که حداقل یک بار مواد مخدر یا داروی‌های روانگردان مصرف کرده‌اند و با استفاده از فرمول حجم نمونه برای جامعه نامشخص بر پایه توزیع اولیه 30 پرسشنامه و با برآورد واریانس نمونه اولیه که مقدار (094/0) شده، در سطح اطمینان 95 درصد، حجم نمونه از طریق فرمول به تعداد 250 نفر برآورد شده و روش نمونه‌گیری سهمیه‌ای بوده است. برای گردآوری داده‌ها از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شده و روایی صوری پرسشنامه توسط اساتید و کارشناسان این حوزه تایید شده و پایایی آن با استفاده ضریب آلفای کرونباخ 82/0 بوده است. همچنین، داده‌های گردآوری شده به کمک نرم‌افزار‌هایSpss 22 و Amos Graphics 22 تحلیل شده است.

مداخلات پیشگیرانه مدرسه‌محور در قالب برنامه‌های حمایتی مدرسه‌محور با ضریب (35/0-) و برنامه‌های حمایتی دانش‌آموزمحور با ضریب (31/0-) اثر معکوس و معناداری در گرایش اطفال و نوجوانان به مصرف موادمخدر و داروهای روانگردان دارند. نتیجه نهایی ضمن همسویی با نظریات موجود نشان می‌دهد که مداخلات پیشگیرانه مدرسه‌محور از طریق برنامه‌های حمایتی مدرسه‌محور و دانش‌آموز محور در گرایش اطفال و نوجوانان به مصرف مواد مخدر و داروهای روانگردان اثر معناداری دارند. بنابراین، پیشنهاد می‌شود که برنامه‌های پیشگیرانه در مدارس به صورت جدی دنبال شود.