تفسیر تطبیقی آیه انذار از منظر علامه طباطبایی و ابن تیمیه

ولایت از جمله مقاماتی است که شیعه پس از رحلت پیامبر اکرم (ص) به پیروی از آن حضرت و ایمه اهل بیت (ع) آن را حق مسلم امیر المومنین «علی بن ابی طالب» می دانند. رسول گرامی اسلام ‏(ص) ‏در روزهای متعددی از جمله یوم الانذار و غدیر خم از جانب خداوند متعال مامور اعلام این مطلب بودند. ، بی‌شک علی‌بن‌ابی‌طالب (پس از پیغمبر اکرم) والامقام‌ترین انسانی است که پا به عرصه‌ وجود‌ گذاشته‌، که به‌فرموده نبی مکرم، جز خداوند متعال و وجود مبارک حضرتش، کسی‌ او‌ را به‌حقیقت نشناخته است. آیه ای که بر پیامبر خدا نازل شده و به انذار خویشان نزدیکش دستور داده است، آیه وانذر عشیرتک الاقربین است. انذار به معنای ترساندن و در اصطلاح به هشدار دادنی که مایه ترس است گفته می‌شود. پیامبران طی ماموریت الهی خود از ابزارهای گوناگونی چون انذار و تبشیر برای ارشاد و برانگیختن مردم به سوی بعضی از کارها و اجتناب دادن آنان از برخی دیگر بهره برده‌اند. پیامبر رسالت خود را در سه مرحله به اجرا گذاشتند و آن را با دعوت خویشاوندان نزدیکش آغاز نمود چراکه وقتی مردم مشاهده کنند الگویشان (پیامبر) و خویشاوندان نزدیکش پیش از همه مورد انذار پروردگار هستند، آن‌ها نیز به راحتی به حقانیت پیامبر  و رسالتش ایمان می‌آورند. آیه انذار از ادله محکم ولایت علی می باشد و روایات معتبر از فریقین بر این امر دلالت می کنند. ولی نویسندگان مکتب بنی امیه با جعل روایات ساختگی خواسته اند دلالت آیه را از ولایت منحرف کنند.