بررسی تاثیر نانو ذرات Co2O3، ZnO و Fe3O4 بر بازده متان طی فرآیند هضم بی-هوازی پسماند آلی جامد شهری با استفاده از آزمون BMP

هضم بی هوازی (AD) می تواند روشی مناسب برای مدیریت و به دست آوردن انرژی باشد. در پژوهش حاضر، تاثیر افزودن نانوذرات روی (ZnO)، نانوذرات اکسید آهن (Fe3O4) و نانوذرات اکسید کبالت (Co2O3) بر تولید بیوگاز و بیومتان حاصل از هضم بی هوازی پسماند آلی جامد شهری و کود گاوی مورد بررسی و مطالعه قرار گرفت. نتایج نشان دادند که استفاده از نانوذرات یا عناصر کم مصرف و ضروری با غلظت های بهینه در بستر هاضم به طور بالقوه باعث ایجاد اثراتی مثبت بر پایداری فرایند هضم، کاهش بیشتر ناخالصی ها و گازهای آلاینده موجود در بیوگاز و تولید بیوگاز بیشتر شده است. نانوذرات روی (ZnO)، به دلیل اثر سمی بودن آن روی باکتری های بی هوازی، در روزهای اول، به طور مستقیم روی سمیت باکتری های بی هوازی تاثیر گذاشت و باعث کاهش بیوگاز تولیدی شد. اما، بعد از چند روز، باکتری های بی هوازی خود را با اثر سمی بودن مواد اضافه شده سازگار کردند و قادر به زنده ماندن در چنین شرایطی بودند و درنتیجه بیوگاز تولیدی روند افزایشی پیدا کرد. فرایند هضم بی هوازی وابسته به نانوذرات است. افزایش نانوذرات اکسید آهن (Fe3O4)، نانوذرات روی (ZnO) و کاهش نانوذرات اکسید کبالت (Co2O3) تاثیر مثبتی بر روی نرخ تولید بیوگاز و بازده متان داشت. بهترین غلظت نانوذرات برای نرخ تولید بیوگاز و بازده متان حداکثر، برای نانوذرات اکسید آهن (Fe3O4) 20 تا 28    میلی گرم، برای نانوذرات روی (ZnO) 0.8 تا 1.5 و برای نانوذرات اکسید کبالت (Co2O3)  0.25 تا 0.35 میلی گرم است. بیشترین بیوگاز و متان تولیدی در طول فرایند هضم در همین نقاط ذکرشده به دست آمد.