نقش مالکیت دولتی بر رابطه بین فرهنگ کنفوسیوس گرایی (مدیران) و سرمایه گذاری بیش از حد

سرمایه گذاری نقش مهم و کلیدی در رشد و توسعه اقتصادی ایفا می نماید. یکی از مولفه های اساسی که بر موضوع سرمایه گذاری تاثیر انکارناپذیر دارد، پدیده فرهنگ کنفوسیوس گرایی است. به استناد پژوهش جبران و همکاران (2019)، یکی از عواملی که می تواند ناکارایی سرمایه گذاری شرکت ها را تحت تاثیر قرار دهد، فرهنگ کنفوسیوس گرایی (مدیران) است که تاکنون در ادبیات پژوهشی مالی و حسابداری، به این موضوع توجه نشده است. فرهنگ کنفوسیوس گرایی به عنوان یک نهاد غیررسمی، مشکلات نمایندگی را کاهش و رفتارهای بیش از حد مدیریتی را مهار می کند. همچنین، مالکیت دولتی به عنوان حاکمیت شرکتی می تواند ارتباط فرهنگ کنفوسیوس گرایی و سرمایه گذاری بیش از حد را تضعیف نماید. بنابراین، هدف این پژوهش بررسی ارتباط بین فرهنگ کنفوسیوس گرایی (مدیران) و سرمایه گذاری بیش از حد با تاکید بر مالکیت دولتی می باشد. روش پژوهش از نوع توصیفی- همبستگی است و تحلیل آزمون فرضیه های پژوهش با استفاده از روش رگرسیون لاجیت انجام شده است. پژوهش حاضر از حیث هدف کاربردی است. تعداد نمونه آماری پژوهش 132 شرکت بورسی در بازه زمانی 1389 تا 1398 که با استفاده از روش نمونه گیری حذفی سیستماتیک انتخاب گردیده است. برای اندازه گیری فرهنگ کنفوسیوس گرایی از معیار موقعیت جغرافیایی از مدل دو (2015) استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد بین فرهنگ کنفوسیوس گرایی و سرمایه-گذاری بیش از حد ارتباط مثبت و معنادار وجود دارد و مالکیت دولتی موجب تشدید ارتباط بین فرهنگ کنفوسیوس گرایی و سرمایه گذاری بیش از حد می شود. با بالاتر رفتن پدیده فرهنگ کنفوسیوس گرایی، رفتار سرمایه گذاری شرکت ها به سمت غیربهینه سوق پیدا می کند؛ یعنی هر چقدر شرکت ها از لحاظ موقعیت جغرافیایی به مراکز فرهنگی نزدیکتر باشند، مدیران شرکت های ایرانی به درستی نمی توانند فرصت های سرمایه گذاری با ارزش (طرح های دارای ارزش فعلی خالص مثبت) در بازار را تشخیص دهند و به نحو مناسب سرمایه گذاری نمایند که این امر با دخالت دولت، بیشتر چالش برانگیز می شود و در نتیجه پیامدهای آن به متضرر شدن سرمایه گذاران و اتلاف منابع اجتماعی می انجامد.