مقایسه اثربخشی بازی درمانی با و بدون آموزش والدین مبتنی بر دلبستگی بر کاهش رفتار پرخاشگرانه در کودکان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای

 هدف این مطالعه تعیین اثربخشی بازی ‌درمانی با و بدون آموزش والدین مبتنی بر دلبستگی بر میزان پرخاشگری کودکان مبتلا به نافرمانی مقابله‌ای بود.

روش این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش-پس‌آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش کودکان 4 الی 6 ساله شهر تهران بود؛ روش نمونه‌گیری به شکل تصادفی چندمرحله‌ای بود که ابتدا از میان مناطق 22 گانه شهر تهران یازده منطقه به‌طور تصادفی انتخاب و سپس از بین مهدکودک‌های یازده منطقه با روش تصادفی ساده از هر منطقه یک مهدکودک انتخاب شد و پس از غربالگری چک لیست اختلالات رفتاری کودکان آخنباخ (1990) و مصاحبه بالینی 45 کودک انتخاب و در سه گروه آزمایش و گواه (هر گروه 15 کودک) به صورت تصادفی کاربندی شدند. گروه آزمایش بازی درمانی تحد مداخله بسته آموزشی بارکلی (2006) و گروه آزمایش بازی درمانی آموزش والدین مبتنی بر دلبستگی به مدت هشت جلسه 90 دقیقه‌ای قرار گرفتند و گروه گواه در حالت انتظار قرار گرفت. داده‌ها با استفاده از واریانس اندازه‌های مکرر تحلیل شد. 

نتایج این پژوهش نشان داد که بازی ‌درمانی (57/8=F، 001/0=P) و بازی درمانی آموزش والدین مبتنی بر دلبستگی (88/7=F، 001/0=P) بر کاهش پرخاشگری کودکان مبتلا به بی‌اعتنایی مقابله‌ای موثر است و این تاثیر در مرحله پیگیری پایدار بود. همچنین آزمون تعقیبی نشان داد بازی درمانی مبتنی بر دلبستگی موثرتر است. 

نتایج نشان داد  بازی درمانی همراه با مداخلات دلبستکی محور در کاهش پرخاشگری کودکان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای موثر است و می‌توان از این دو روش در کاهش پرخاشگری این کودکان استفاده کرد.