«زیر و زیر» و «ویرانی» در فرهنگ سروده های جلال الدین محمد بلخی (رومی)

پژوهش حاضر تحت عنوان: «زیر و زبر» و «ویرانی» در فرهنگ سروده های جلال الدین محمد بلخی (رومی)، در نظر دارد تا از میان رمزها و اصطلاحات عرفانی مولانا (در مثنوی و دیوان کبیر)، با شیوه تحلیلی توصیفی، دو اصطلاح مکرر و برجسته یعنی «زیر و زبر» و «ویرانی» را بررسی کرده و از این طریق ضمن گره گشایی از معنی یا معنایی این دو اصطلاح، مفهوم ابیات وابسته را نیز برای خواننده تبیین نماید. آنچه از این جست و جو به دست می آید عبارت از آن است که: واژگان یاد شده در اشعار مولوی مفهوم نمادین داشته و بایستی ذیل لغات و تعبیرات عرفانی- شهودی، مورد توجه و مطالعه قرار گیرند. همچنین این دو اصطلاح، که اولی بیانگر سرآغاز یک انقلاب درونی، در راستای از بین بردن اوصاف خاکی و بشری، و دومی تجلی پیدایی حیاتی دوباره و سراسر معنوی است، لازم و ملزوم یکدیگر بوده و به تنهایی باعث رشد و تعالی روحی و شخصیتی نمی گردند، ضمن این که گاه پیش می آید که سالک در مرحله «زیر و زبر» مانده و توفیق رهیابی به مرحله «ویرانی» را پیدا نمی کند.