سلفیسم و سیاست خارجی خاورمیانه ‎ای عربستان درقبال ایران

این مقاله چارچوب نظری امنیت هستی شناختی را برای تبیین تاثیر سلفی گری بر سیاست خاورمیانه ای عربستان سعودی انتخاب کرده است. سوال این است که چرا عربستان سعودی در دهه گذشته به سمت حمایت بیشتر از جنبش سلفی تقلیدی حرکت کرده است و این حمایت چه پیامدهای هویتی و امنیتی داشته است. استدلال مقاله این است که نقش و جایگاه سلفی گری در سیاست خاورمیانه ای عربستان را باید ادامه اتحاد تاریخی آل سعود و آل شیخ دانست که نقش مهمی در حفظ هویت و امنیت این کشور داشته است. اما پویایی هایی درونی گفتمان سلفی، بروز رقابت های منطقه ای و ظهور ادبیات به اصطلاح جهانی مبارزه با تروریسم، این گفتمان را به سمت سیاست خاورمیانه ای عربستان سعودی سوق داده است که منجر به تفاوت هویت و امنیت با سایر جریان های سلفی، سنی و اسلام گرا شده است. یافته های مقاله نشان می دهد که عربستان سعودی طی سال های 2011 تا 2020، سلفی گری تقلیدی را به عنوان یک جریان عملگرا با قرایتی محافظه کارانه و نزدیک به نهاد رسمی وهابیت در مرکز سیاست خاورمیانه ای خود به ویژه در یمن و لیبی قرار داده است. مقاله حاضر از نوع تبیینی- تحلیلی بوده و اطلاعات مورد نیاز به روش کتابخانه ای گردآوری شده است.