ارزیابی خطر فرسایش بادی دشت ابرکوه با بهره گیری از تصاویر ماهواره ای لندست

فرسایش بادی از مخاطره های طبیعی در مناطق خشک و نیمه خشک است که با فرآیند کنده شدن و جابجایی ذرات خاک توسط باد همراه است. شاخص خطر فرسایش بادی (WEHI) چهارچوبی از مدل سازی فرسایش بادی است که با در نظر گرفتن مجموعه ای از آستانه های سطحی، اقلیمی و با بهره گیری از سیستم اطلاعات جغرافیایی، حساسیت زمین نسبت به فرسایش بادی را تعیین می کند. هدف از پژوهش حاضر، ارزیابی خطر فرسایش بادی رخساره های زیستی-ژیومورفولوژی متنوع دشت ابرکوه واقع در استان یزد با بهره گیری از مدل خطر فرسایش بادی WEHI در سال های 1382 تا 1396 است. در اجرای مدل، از سه مولفه فراوانی بادهای فرساینده، درصد اراضی بدون پوشش و رطوبت سطحی خاک استفاده شد و نقشه خطر فرسایش بادی در سه طبقه کم، متوسط و شدید تولید شد. به منظور ارزیابی کارآیی مدل، از داده های عمق نوری هواویزها بهره گرفته شد و دقت و معنی داری  مدل تایید گردید (0.01= α). نتایج نشان داد که 107369 هکتار بر سطح اراضی با خطر فرسایش بادی شدید افزوده شده است. فرسایش بادی در منطقه مورد مطالعه به ویژه در رخساره های زیستی - ژیومرفولوژی دریاچه نمکی کویر و اراضی شور در حال گسترش است.  در اراضی کشاورزی و دارای پوشش گیاهی تقریبا متراکم، خطر فرسایش بادی کم است. این موضوع می تواند اراضی بالادست منطقه را نسبت به مخاطره حاصل از توفان های نمکی با پیامدهای زیستی، اقتصادی و اجتماعی مواجه سازد.