تحلیل نوع قرائت آیه: «فإذا فرغت‏ فانصب‏» در سنجه تفاسیر فریقین

تبیین متعلق فراغت و از آن مهم تر، یافتن متعلق نصب و نوع قرایت فعل آن، یکی از دغدغه های ذهنی مفسران در تفسیر آیه شریفه 7 سوره شرح به شمار می آید. اختلاف مذکور، از این جهت حایز اهمیت است که به نظر مفسران شیعی، مفاد آیه به مسئله امامت ربط پیدا می کند، ولی از منظر عالمان اهل سنت، مفاد آیه از مسئله مذکور، بیگانه است. مفسران اهل سنت، با نفی قرایت «فانصب» با کسره، به گمان اینکه معنای ولایت و امامت، تنها با قرایت فوق، قابل اصطیاد است، درصدد نفی قرایت با ادله ضعیف برآمده اند، درحالی که مفاد مزبور بر اساس یافته های پژوهش کنونی، با قرایت فتحه کنونی هم، قابل اثبات و اصطیاد است. ایجاد ارتباط بین آیه شریفه و مقوله غدیر و تثبیت آن، از نوآوری های مقاله به شمار می آید؛ چراکه دلایل کافی از قرآن و غیر قرآن، بر این ادعای مهم قابل اقامه است. در نوشتار حاضر، تلاش بر این است که با شیوه توصیفی، تحلیلی و انتقادی، بعد از بررسی ادله مخالفان و موافقان، صحت ادعای مفسران شیعی با انواع دلایل و ارتباط آن با مسئله مهم غدیر اثبات گردد.