نقش واسطه ای عاملیت شخصی در رابطه میان دل بستگی به والدین و هویت من در پیش بزرگسالی

پیش بزرگسالی به عنوان یک دوره تحولی بر بازه سنی 18 تا 29 سالگی تاکید دارد. از نظر آرنت (2000) این دوره تحولی ویژه کشورهای توسعه یافته است، در حالی که پژوهش های انجام شده بیان‌گر حضور این مرحله تحولی در سایر جوامع نیز می باشد. با توجه به اهمیت دو سازه‌ی هویت و عاملیت و عدم شناخت کافی ابعاد پیش‌بزرگسالی در ایران، هدف مطالعه حاضر تعیین نقش واسطه ای عاملیت در رابطه دلبستگی به والدین و هویت من در پیش‌بزرگسالان است. جامعه‌ی آماری این پژوهش تمامی دانشجویان شاغل به تحصیل یکی از دانشگاه‌های شهر تهران بودند که در بازه‌ی سنی 18 تا 29 سال قرار داشتند. نمونه‌ای با حجم 540 نفر به صورت برخط به پرسشنامه‌ای متشکل از مقیاس‌های سیاهه‌ی ابعاد پیش‌بزرگ‌سالی، پرسشنامه ی تجارب روابط نزدیک-ساختار رابطه، پرسش‌نامه ی عاملیت و پرسشنامه‌ فرآیند هویت من پاسخ دادند. داده ها با روش مدل یابی معادلات ساختاری تحلیل شدند و یافته‌ها نشان دهنده‌ی رابطه‌ی مستقیم، منفی و معنادار دل‌بستگی ناایمن با عاملیت شخصی و رابطه‌ی غیرمستقیم، منفی و معنادار دل‌بستگی ناایمن به والدین و هویت من بودند؛ لذا نقش واسطه‌ای عاملیت شخصی در رابطه‌‌ی میان دل‌بستگی به والدین و هویت من مورد تایید قرارگرفت. در این پژوهش مدل دل‌بستگی به مادر و پدر مورد مقایسه قرار گرفت.