کاربست نظریه روح معنا در جلوه های حقیقی الله و تطبیق موردی واژگان بقیه الله، وجه الله، نورالله و نظائر آن بر حضرت قائم باتکیه برآیات قرآن

بقای هر وصف یا موصوفی در ظل بقای اسمای حسنای الهی است. قرآن حکیم هرچند بقا را به وجه خدا اسناد می دهد ولی برای هر چیزی که به خداوند منسوب باشد نیز سهمی از بقا قایل است؛ همان گونه که نور و وجهی از ذات لایزال او در کلمات الهی و آیات او متجلی شده است. در تلاش پیش رو که با روش توصیفی تحلیلی نگاشته شده؛ کاربست نظریه روح معنا را با رویکردی قرآن بنیان در جلوه های حقیقی الله مورد بررسی قرار داده که رهیافت آن به مقتضای تجلیات عالم امکان در پرتو تاویلات احادیث ، انسان های کامل معصومی هستند که تجلی گاه صفات و آینه اسمای الهی اند. در این بافت معنایی، براساس قاعده مذکور الفاظ برای ارواح معانی وضع شده اند زیرا واضع واژه های وجه، بقیه، نور، کلمه، نعمت و آیه را در معنای حقیقی خود استعمال نموده و با استناد به خداوند متعال جلوه های حقیقی آنها در عالم ماده جلوه گری نموده است چنان که مظهر اتم و اکمل و اوفر وجه الله،بقیهالله،نورالله و نظایر آن، در وجود آخرین عصاره هستی در نظام احسن وجود متجلی شده است.