اثر دو نوع تمرین بازتوانی تداومی و تناوبی بر VEGF و اندوستاتین سرمی در مردان مبتلا به بیماری قلبی پس از عمل آنژیوپلاستی عروق کرونر (PCI)
آنژیوژنز فرایندی حیاتی در رشد و توسعه بافتی به ویژه بافت عضلانی محسوب می شود که تحت تاثیر انقباض عضلانی قرار می گیرد. توسعه فرآیند آنژیوژنز در بیماران قلبی بسیار حیات بخش است. از این رو هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر دو نوع تمرین بازتوانی قلبی تداومی و تناوبی بر VEGF و اندوستاتین سرمی در بیماران مردان مبتلا به بیماری قلبی پس از عمل آنژیوپلاستی عروق کرونر (PCI) بود.
تعداد 30 نفر از بیماران واجدین شرایط به صورت تصادفی در سه گروه تمرین هوازی، تناوبی و کنترل قرار گرفتند. دو گروه تمرینی با توجه به پروتکل اختصاصی خود به مدت هشت هفته به تمرین پرداختند. 48 ساعت قبل و بعد از آخرین جلسه تمرینی در شرایط ناشتا، خون گیری از گروه های پژوهش انجام شد. مقادیر VEGF و ESبا استفاده از کیت به روش ELISA اندازه گیری شد. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و در صورت وجود تفاوت بین گروه ها برای تعیین محل تفاوت، از آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد.
نتایج پژوهش حاضر نشان داد که اجرای تمرینات تداومی و تناوبی باعث افزایش معنی داری در مقدار VEGFو کاهش مقدار اندوستاتین نسبت به گروه کنترل گردید. کاهش اندوستاتین در گروه تمرین تناوبی پررنگ تر بود.
تمرین تناوبی می تواند مانند تمرین هوازی، به عنوان تمرینی ایمن و اثربخش در دوره بازتوانی قلبی مورد استفاده قرار گیرد. حتی می توان نتیجه گرفت که تمرین تناوبی در کاهش مسیر مهاری آنژیوژنز اثر بخشی بیشتری داشت.
پرداخت حق اشتراک به معنای پذیرش "شرایط خدمات" پایگاه مگیران از سوی شماست.
اگر عضو مگیران هستید:
اگر مقاله ای از شما در مگیران نمایه شده، برای استفاده از اعتبار اهدایی سامانه نویسندگان با ایمیل منتشرشده ثبت نام کنید. ثبت نام
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.