نگرش سیستمی در برنامه‏ ریزی فضایی توسعه روستایی با توجه به رویکرد ساختاری- کارکردی

توسعه روستایی مفهومی همه ‏جانبه و سسیستمی است که، علاوه بر عمران و بهسازی روستا، همه جنبه ‎های حیات اقتصادی، اجتماعی، و فرهنگی روستا را دربر می ‎گیرد. یک برنامه ‎ریزی آرمانی و هدفمند در مناطق روستایی نیازمند رویکردی جامع است که باید ناظر به این ویژگی‏ ها و پوشش ‏دهنده آن‎ها باشد. تفکر سیستمی فرایند شناخت مبتنی بر تحلیل (تجزیه) و ترکیب در جهت دست‏یابی به درک کامل و جامع یک موضوع در محیط پیرامون خویش است که ویژگی‎هایی همچون هدف، کلیت، روابط متقابل، و محیط بیرونی و درونی از اصول تشکیل‏ دهنده آن است. بنابراین، برنامه‎ریزی روستایی نیازمند شناخت روستا با نگرش سیستمی با توجه به کنش متقابل و وابستگی اجزای تشکیل ‏دهنده آن با یکدیگر و محیط پیرامون در سطوح ملی و منطقه‏ای است. شناخت سیستمی در دو سطح است: 1. روستا؛ توجه به کارکردها- ساختارها و پیوندهای درونی- بیرونی روستایی در عرصه برنامه‎ریزی و توسعه روستایی با زیرسیستم ‎های اقتصادی، اجتماعی، و کالبدی قابل بررسی و با عملکردهای خدماتی و توزیع خدمات رابطه دارد؛ 2. سرزمین؛ توجه به عوامل خلا فضایی- عملکردی خدماتی روستایی با نتایج منطقه‏ای قابل بررسی و با وابستگی روستا به شهر، مهاجرت، و عدم انباشت سرمایه در روستا رابطه دارد. سامان‏دهی تنوعات موجود از لحاظ برخورداری منابع ناحیه ‏ای، نیازها و توانمندی های منطقه ای، تقسیم کار بین بخش‎های شهری و روستایی با برنامه ‎ریزی فضایی و آمایش سرزمین قابل بررسی و از طریق ساختارهای نهادی و مدیریتی به‏طور نظام‎مند هدایت می‏شود. نگرش سیستمی در برنامه ‏ریزی فضایی با رویکرد ساختاری- کارکردی با شناخت جامع سازمان فضایی زمینه توسعه نهادی محلی، ملی، و منطقه‏ای را فراهم می ‏آورد.